Friday, December 22, 2006

Καλές γιορτές...




Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!


Και...καλή μας ξεκούραση....!!!

Friday, December 15, 2006

Festen....


Θεατράκι χθές το βράδυ και.... "FESTEN"!

Μία πάρα πολύ καλή παράσταση, στο θέατρο Θησείον, στου Ψυρρή, με Κ. Μαρκουλάκη, Θ.Μπαζάκα κ.ά...

Καθηλωτικές ερμηνίες από όλους τους ηθοποιούς, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και γενικώς μια ατμόσφαιρα πολύ ιδιαίτερη, που έκανε το κοινό με μετέχει- κατα κάποιον τρόπο- στις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηθοποιών....Ομολογώ πως κάτι που ξεχώρισα ήταν οι σκηνές της απόλυτης σιωπής... εκεί που "μιλούσαν" τα μάτια και οι εκφράσεις των προσώπων...

Ένα εκπληκτικό ψυχογράφημα διαφορετικών χαρακτήρων που όμως αναστατώνονται από το ίδιο- αποκαλυπτικό γεγονός....

Αξίζει να το δεί κανείς...

Wednesday, December 13, 2006

New York-New York!!


Ήταν νομίζω χριστούγεννα του '98, '99...κάπου εκεί..δε θυμάμαι ακριβώς....
Οι γονείς μου είχαν πάει ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη...Ένα πρωί, λοιπόν, η μητέρα μου σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να χαζέψει τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα....
Και εκεί που περπατούσε, στο κέντρο του κέντρου της πόλης, μέσα στην κίνηση, τον κόσμο, τα φώτα και τη φασαρία, ακούει μια φωνή να λέει: "Που πας μωρ' κούτσουρο; Δε βλέπς; Θα σε πατήσουν τα αυτοκίνητα!"
Γυρίζει έκπληκτη και βλέπει μια γιαγιά να μαλώνει έναν παππού..Δεν έχασε ευκαιρία- πως θα μπορούσε άλλωστε- και τους πλησίασε.. Είχαν έναν πάγκο και πουλούσαν κάστανα...Τους ρώτησε από που είναι- ψέμματα θα πω οτί θυμάμαι από που!- και πώς βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη...Της είπαν πως είχαν εκεί πολλά χρόνια, από νέοι... Πήγαν γυρεύοντας μια "καλή τύχη", τότε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα που έφευγαν από την Ελλάδα τόσοι και τόσοι μετανάστες...Και μιλούσαν για τον τόπο τους με μια γλυκόπικρη νοσταλγία...
Όταν τους ρώτησε πως και δε γυρίσαν ποτέ πίσω, της απάντησαν: "Ε μωρ' κοπέλα μου, δεν κάναμε προκοπή.."
Η μητέρα μου έφυγε και αυτοί μείναν και θα μένουν ακόμα εκεί..Να πουλάνε κάστανα στο κέντρο της Νέας Υόρκης...Εξάλλου δεν τους μένουν και πολλά χρόνια ακόμα να κάνουν την "προκοπή" που θέλουν για να γυρίσουν πίσω.....

Έτσι...χωρίς τίτλο..




Χθές το βράδυ έβλεπα στην τηλεόραση κάποια στιγμή έναν τηλεμαραθώνιο για τα παιδιά και η αλήθεια είναι πως χάρηκα με την ανταπόκριση του κόσμου- αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη γιαυτή..Όμως απ την άλλη προβληματίστηκα....
Γιατί θα πρέπει να πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων για να θυμόμαστε αυτούς που είναι δίπλα μας και περιμένουν ένα μας βλέμμα;...Γιατί τους ξεχνλαμε μέσα στην τόσο καλά προγραμματισμένη καθημερινότητά μας; Μήπως τότε δεν αποζητούν τη φροντίδα μας;
Αλλά μάλλον είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι και προσηλωμένοι στα προβλήματα(;) μας για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αφήσουμε τον γλυκό μας εαυτούλη να κοιτάξει λίγο παραδίπλα...Εκεί που υπάρχουν όλα αυτά τα παιδιά που με τα αθώα και τόσο εκφραστικά τους μάτια ζητούν την προσοχή μας. Και αυτή πρέπει να τους δίνουμε αβίαστα κάθε μέρα, άλλωτε με μικρές και άλλωτε με μεγάλες κινήσεις..Κάτι τέτοιο πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής...
Όταν σκέφτομαι τέτοια θέματα θυμάμαι πάντα πως τσακωνόμουν με τη μαμά μου όταν ήμουν μικρή, όταν με μάλωνε ( χαιδευτικά βέβαια..!) που γκρίνιαζα για χίλιες δυο αηδίες. "Δε σου λέιπει τίποτα για να παραπονιέσαι....", μου έλεγε και άλλα παρόμοια!
Βλέπετε τότε δούλευε σε ένα ίδρυμα με παιδιά...Και εγώ βέβαια- θεωρώντας πως τα χαζοπροβλήματά μου ήταν τα πιο σημαντικά και.."τραγικά" ( κλασσικές εφηβικές ανασφάλειες! ) δεν την καταλάβαινα..
Πόσο δικαιο είχε!!...Καμιά φορά της το λέω τώρα...Χαμογελάει και με φιλάει γλυκά..
Δεν είναι ανάγκη όμως να έχεις ζήσει αυτές τις καταστάσεις από κοντά για να μπορείς να κατανοήσεις τη πραγματικότητα γύρω σου...Για να απλώσεις το χέρι σου, να χαρίσεις ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά σε όλα αυτά τα παιδιά που καθημερινά στερούνται όλα υατά που εμείς- για καλή μας τύχη- θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα...
Η ευθύνη είναι όλων μας και είναι στο χέρι μας να κάνουμε τον κόσμο το όμορφο παραμύθι που αυτά τα παιδιά ονεορύονται..τον κόσμο που κι εμείς οι ίδιοι ονειρευόμασταν ως παιδιά...

Thursday, November 30, 2006

Έτσι δε γίνεται πάντα;;...

Η αλήθεια είναι πώς είχα αρκετό καιρό να γράψω στο blog...Όχι επειδή δεν είχα κάτι να πώ...Ίσως επειδή τις τελευταίες μέρες έγιναν τόσα πολλά που μάλλον δεν είχα από που ν'αρχίσω...
Διάβασα πρίν λίγο στο νεοσύστατο blog του φίλου μου Πάνου το παρακάτω αρθράκι http://pfilippas.blogspot.com/2006/11/1.html ...
Δεν έχει και άδικο... Όλα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης...
Δεν θα ασχοληθώ με την καλή ή κακή πρόθεση του κάθε δημοσιογράφου... Αλλά ώς τηλεθεατής έχω κάθε δικαίωμα να πώ "αρκετά!" στο σημείο που νιώθω οτι τα πράγματα κατά την προσωπική μου άποψη ξεπερνούν κάποια όρια... Και όσον αφορά το θέμα του τραγικού αυτού συμβάντος στο Αγρίνιο, νομίζω πώς για μένα τα όρια ξεπεράστηκαν προ πολλού..
Εντάξει, το καταλαβαίνω οτι θα γίνουν συζητήσεις και αναλύσεις για το θέμα, γιατί δεν συμβαίνει και κάθε μέρα κάτι παρόμοιο...Αλλά ρε παιδιά, έλεος! Δεν είναι δυνατόν να κάνουνε σχεδιάγραμμα στο σχεδιάγραμμα, μακέτα στη μακέτα και μια να δείχνουν τα θύματα και τον θύτη με γράμματα ή αριθμούς, και την άλλη με μικροσκοπικά πλαστικά ανθρωπάκια( ζητώντας βέβαια συγνώμη για αυτού του τρόπου την αναπαράσταση από τους συγγενείς)...Να τα βράσω εγώ όλα αυτά, που λέμε και στο χωριό μου!!!
Πρέπει να ξέρουμε κάποιες φορές που βρίσκονται τα όρια...Το αναλύουμε μια, το αναλύουμε δύο και κάπου το αφήνουμε..Να μπορεί και ο κόσμος-όσοι θέλουν κιόλας δηλαδή- να κάνει τις δικές του σκέψεις...
Αλλά θα μου πείτε, μήπως έτσι δε γίνεται πάντα;;...

Από το blog "Εξομολογήσεις Κανιβάλων"...

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το blog "Εξομολογήσεις Κανιβάλων" που μου άρεσε πολύ...Καμιά φορά όταν λες λίγα λόγια για κάποιους ανθρώπους και εννοείς πολλά είναι καλύτερα...

"Αν η «Ελευθεροτυπία» έχει παράρτημα στον παράδεισο, είναι βέβαιο ότι τον Κίτσο Τεγόπουλο θα τον βρει πλέον κάποιος εκεί.

Μια και δεν γουστάρω τα λιβανίσματα ένα απλό αντίο φτάνει"


Friday, November 17, 2006

17 Νοέμβρη 1973...



"Όταν οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο, ξέροντας πώς το αίμα τους δεν πήγε του κάκου... είναι Ειρήνη...." Γ.Ρίτσος

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπο
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
- μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων,
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε μια στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες .
Μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχει καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
……………………………………………………………………….
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να πεθαίνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σε ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ».

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη σχολή- στο Πολυτεχνείο δηλαδή, στο κτίριο Γκίνη της οδού Πατησίων...Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω..Ήμουν κι εγώ πλέον μια φοιτήτρια του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου...Θα ζούσα καθημερινά μέσα στο χώρο που τόσες και τόσες φορές είχα πλάσει με τη φαντασία μου...Που είχα ακούσει σε ποιήματα, που είχα δεί σε ταινίες και είχα ακούσει σε τραγούδια...Ήταν απίστευτο για μένα να κάνω μάθημα, εκεί που έγιναν όλα...εκεί που κάποιοι φοιτητές, σαν και μας πάλεψαν για ένα δικαιότερο αύριο...το δικό μας "σήμερα"...
Για μία μέρα σαν τη σημερινή, δεν θέλω να πώ πολλά...Ή μπορεί να θέλω να πώ πάρα πολλά και να μη ξέρω πώς να αρχίσω...

Monday, October 30, 2006

Children of men ( Τα παιδιά των ανθρώπων)...


Τί καλύτερο για ένα χαλαρό Σάββατο βράδυ-ειδικά μετά από μια εβδομάδα εκνευριστικής γρίπης-από μια καλή ταινία στον κινηματογράφο...

Επέλεξα λοιπόν κι εγώ, να δώ την την κινηματογραφική μεταφορά,από τον Alfonso Cuaron, του σκοτεινού φουτουριστικού θρίλερ της P.D. James, γραμμένο το 1993, Children of men.

Τοποθετημένο στο 2027, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, παρουσιάζει τη Βρετανία σε καθεστώς σύγκρουσης του κυβερνητικού στρατού και διαφόρων αναρχο-επαναστατικών φατριών, βρώμικη, σκοτεινή και επικίνδυνη, με τεράστιο πρόβλημα μετανάστευσης.
Από το 2009, όλες οι γυναίκες του κόσμου άρχισαν να γίνονται στείρες με αποτέλεσμα να μη υπάρχουν πλέον γεννήσεις και το ανθρώπινο είδος να οδεύει προς την εξαφάνισή του. Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου, 18 ετών, δολοφονείται το μέλλον διαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Το μέλλον αυτό φαντάζει σα την τιμωρία που θα υποστεί ο άνθρωπος για τον εκφυλισμό του περιβάλλοντος και της ίδιας του της φύσης.
Η αλήθεια είναι πώς δεν είμαι και η πιο φανατική οπαδός των φουτουριστικών ταινιών, οπότε ομολογώ πως πήγα να δω την ταινία με κάποια δόση προκατάληψης..

Και ενώ στην αρχή νόμιζα πώς είναι άλλη μια "κλασσική για το μέλλον του κόσμου " ταινία, συνειδητοποίησα πολύ νωρίς πως έκανα λάθος..

Εκπληκτικές ερμηνίες-ειδικά ο Michael Caine-μια ατμόσφαιρα καθηλωτική, ρεαλιστική και εντυπωσιακής λεπτομέρειας και ένα τέλος που σε συνδιασμό με την εξέλιξη της υπόθεσης σου αφήνει πολλές- μα πολλές σκέψεις και μία ελπίδα πώς πάντα στο βάθος και των πιο δύσκολων καταστάσεων υπάρχει φως...αρκεί να είσαι διατεθιμένος να ανοίξεις τα μάτια σου και να το δείς..

Ο Νομπελίστας των φτωχών...

Είναι ο Μοχάμεντ Γιουνούς, ο οικονομολόγος από το Μπαγκλαντές, που βραβεύτηκε από τη Σουηδική Ακαδημία με το Νόμπελ Ειρήνης, καθώς έδωσε νέο παλμό στην παγκόσμια καταπολέμηση της φτώχειας.
Εδώ και 24 χρόνια, εφαρμόζει στην τράπεζα του, Γκραμίν, μια εκπληκτική καινοτομία:
δανείζει, τα επονομαζόμενα "μικροδάνεια", στους φτωχούς και όχι στους πλούσιους, στις γυναίκες και όχι τόσο στους άντρες. Και το αποτέλεσμα μεγάλα ποσοστά ανταπόδοσης, που καμία συμβατική δυτική τράπεζα δεν βλέπει ποτέ!
Ο ίδιος δήλωσε πώς:" Η Ειρήνη και η Οικονομία πορεύονται χέρι-χέρι. Όσο υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχει ειρήνη. Το κλειδί για την εξάλειψη της φτώχειας είναι να βοηθάς κάθε άνθρωπο να είναι δραστήριος και δημιουργικός.Η φιλανθρωπία αναπαράγει τη φτώχεια, εκμηδενίζει την πρωτοβουλία και δεν αποτελεί λύση."
Ο ίδιος προσθέτει:
"Καμιά από τις θεωρίες που είχα διδαχθεί δεν αντανακλούσε τον πραγματικό κόσμο γύρω μου...ήξερα από την αρχή πώς δεν μπορούσα να τα αλλάξω όλα, όμως σκεφτόμουν πως άξιζε να προσπαθήσω να φανώ χρήσιμος...Να βοηθήσω για μια μέρα ή έστω και για μερικές ώρες κάποιον άλλον άνθρωπο.."
Τα συμπεράσματα δικά μας....

Friday, October 27, 2006

Χωρίς τίτλο...

Οδυσσέα Ελύτη: «Πορεία προς το μέτωπο»
Ξημερώνοντας του Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω από τον άλλο, ίδια τυφλοί. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία μοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι αυτό ήταν πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο.Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, μεε τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι.Ήταν φορές που σέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές - μεριές και οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες. Έφτασαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά. Ηρθαν με τα χρυσά σειρήτια τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία! Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας έφυγαν. “Γι αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας, και για μας της φήμης ο καπνός, αμήν.”

Κάτι σαν απάντηση....

Επειδή πρίν λίγο άκουγα στις ειδήσεις τον "καλό" μας κύριο Τράγκα να ξεσπαθώνει ενάντια στους "αγράμματους" και "ασυνείδητους" νέους που δεν έχουν αίσθηση και γνώση του παρελθόντος, και που δεν ξέρουν να τιμούν μια μέρα σαν την αυριανή,θα ήθελα να του αφιερώσω το παρακάτω απόσπασμα του Οδυσσέα Ελύτη...
«…. Αλλά, κάτεχε, ότι όποιος παλεύει το σκοτάδι μέσα του, εκείνος θα’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο...»
Γιατί εμείς, τα "μικρά και επιπόλαια παιδάκια", ακούσαμε τους παππούδες μας να διηγούνται στις ιστορίες,τους πόνους και τις χαρές τους από τις μέρες εκείνες... Και οι αναμνήσεις τους μπλέχτηκαν με την φαντασία μας και έγιναν εικόνες στο μυαλό και την ψυχή μας...Και πιστέψτε με αγαπητέ κύριε Τράγκα- και κάθε κύριε, που σκέφτεστε έτσι "εύκολα"- πως οι εικόνες είναι τόσο δυνατές και μας διδάξαν περισσότερα από αυτά που νομίζετε....Οι μέρες αυτές, για εμάς, αποτελούν μέρες μνήμης και έμπνευσης για νέους αγώνες στη ζωή μας και δεν πρέπει να τις "υποτάσσουμε" σε αναχρονιστικές αντιλήψεις...

Η 28η Οκτωβρίου,ο Χριστόδουλος και οι διαδηλώσεις....


















Από τη μία έχουμε νέους, που πραγματοποίησαν διαδήλωση διαμαρτυρίας για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας,στη Θεσσαλονίκη, και επιχείρησαν να διακόψουν τη μαθητική παρέλαση, με αποτέλεσμα να επέμβουν οι αστυνομικές δυνάμεις...
Και από τη άλλη έχουμε τον Aρχιεπίσκοπο Aθηνών κ. Xριστόδουλο, ο οποίος εξαπέλυσε επίθεση σε όσους ζητούν, τον τελευταίο καιρό, την κατάργηση των εθνικών παρελάσεων .
Ανέφερε πως αυτός ο τόπος γεννήθηκε και ανατράφηκε μέσα στα ιδανικά της πίστης και του έθνους. Στη συνέχεια, ισχυρίστηκε πως «αυτά σιγά σιγά αρχίζουν να γκρεμίζονται από κείνους που έχουν βαλθεί βάσει σχεδίου προδιαγεγραμμένου να γκρεμίσουν από τη ζωή μας αυτές τις υπάρξεις και να μας αφήσουν τελείως αθωράκιστους. Iδιαίτερα τη νεολαία μας, για να μην έχει πού να στηριχθεί». Kαι ο κ. Xριστόδουλος κατέληξε: «Eυτυχώς ο λαός μας αντιδρά. Kαι, μάλιστα, κατά τρόπο αυτόματο».
Αντιδρά βέβαια ο λαός, αλλά όχι φυσικά προς την κατεύθυνση που αυτός ορίζει...
Αντιδρά ,διαδηλώνει και διαμαρτύρεται για τη κατάσταση στην Παιδεία...Αγωνίζεται για δικαιώματα αυτονόητα...Για ένα καλύτερο μέλλον...
Για κάποιους,το νόημα της αυριανής επετείου εκφράζεται μόνο με "εθνικιστικές" και φανφαρώδεις εκδηλώσεις και εξάρσεις...για κάποιους άλλους όμως είναι μήνυμα προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη...
Γιατί όσο αγνός ήταν ο αγώνας αυτών των ανθρώπων που πολεμούσαν πρίν από τόσα χρόνια για " μια θέση κάτω από τον ήλιο...", "με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο...", έτσι πρέπει κι εμείς να τους τιμούμε...Με νέους και ελπιδοφόρους αγώνες...

Thursday, October 26, 2006

Σκέψεις ενός φθινοπωρινού πρωινού...


Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα ξύπνησα με μία νοσταλγία για την πόλη μου...τα Γιάννενα...
Είναι μάλλον ο καιρός, αυτός ο μουντός και περίεργος καιρός που σε όσους μεγάλωσαν σ'αυτή την πόλη λειτουργεί με έναν μαγικό τρόπο τόσο χαλαρωτικά και αγχωλυτικά...
Είναι αυτό το γκρίζο χρώμα του ουρανού που ετοιμάζεται να βρέξει...
Έχοντας φύγει εδώ και 5 χρόνια από εκεί-κάτι που φυσικά δεν έχω μετανοιώσει καθόλου- γυρίζοντας πίσω κάθε φορά για διακοπές με κάποιον πολύ περίεργο τρόπο νιώθω σαν η πόλη μου να ομορφαίνει περισσότερο...Μπορεί να είναι η νοσταλγία αλλά και η αίσθηση των τόσων όμορφων αναμνήσεων και βιωμάτων...
Σκέφτομαι πώς ήταν η ζωή μου πρίν από 6-7 χρόνια εκεί...
Τώρα έχουν αλλάξει σχεδόν όλα...Μεγαλώσαμε, οι φίλοι πήραν ο καθένας το δρόμο του...
Κι όμως αυτή η πόλη κάθε φορά που βρισκόμαστε εκεί μας ενώνει και μας αναπληρώνει όλο τον χαμένο χρόνο που ζήσαμε μακριά της, που ζήσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Κάποτε, μια πολύ μεγαλύτερη φίλη μου είχε πει πως είναι όμορφο να νοσταλγείς τόσο ειλικρινά και αφθόρμητα κάτι που άφησες, γιατί τότε σημαίνει πως η επιλογή σου να το αφήσεις έγινε τη σωστή στιγμή..πρίν μπείς στη λογική της συνήθειας να το θεωρείς δεδομένο και χωρίς ουσία...κρατώντας τις όμορφες αναμνήσεις και μαθαίνοντας να το αγαπάς ακόμα πιο πολύ από μακριά...
Έτσι και εγώ με την πόλη μου...

Tuesday, October 24, 2006

WWF και Αειφορία...

Σηκώνομαι σήμερα το πρωί, φτιάχνω ένα τσάι-καθώς για άλλη μια φορά λύγισα στον ιό της γρίπης-και όπως χαζεύω στο internet, διαβάζω το παρακάτω άρθρο...

"Η υπερεκμετάλλευση πόρων εξαντλεί τον πλανήτη, προειδοποιεί η WWF"
Η Γη σύντομα θα αδυνατεί να καλύψει τις απαιτήσεις των ανθρώπων σε τρόφιμα, ενέργεια και υλικά, προειδοποεί η διετής έκθεση Ζωντανός Πλανήτης της WWF. Αν οι σημερινοί ρυθμοί διατηρηθούν, το 2050 η ανθρωπότητα θα καταναλώνει φυσικούς πόρους που αντιστοιχούν σε δύο πλανήτες.
Η υπερκατανάλωση ξεπέρασε κατά 25% το ρυθμό ανανέωσης των φυσικών πόρων το 2003, έναντι 21% το 2001, δείχνουν οι υπολογισμοί της περιβαλλοντικής οργάνωσης. Με άλλα λόγια, η Γη χρειάστηκε ένα έτος και τρεις μήνες για να παράγει τους πόρους που κατανάλωσε ο άνθρωπος μέσα στο 2003.Η οργάνωση ανησυχεί επίσης για την αύξηση στην κατανάλωση καυσίμων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας), που εννεαπλασιάστηκε από το 1961 μέχρι το 2003.
«Καταναλώνουμε τους πόρους γρηγορότερα απ' όσο τους παράγει ο πλανήτης»
σημειώσε ο γενικός διευθυντής του WWF, Τζέιμς Λιπ.
Δείκτες υγείας
Η έκθεση αφορά δύο γενικούς δείκτες της «υγείας» του πλανήτη: Τις μετρήσεις της βιοποικιλότητας στα οικοσυστήματα και το «οικολογικό αποτύπωμα» των ανθρώπων απαιτήσεων.Σύμφωνα με την έκθεση, οι πληθυσμοί των σπονδυλωτών ζώων έχουν μειωθεί κατά περίπου 1/3 τα τελευταία 33 χρόνια, από το 1970 ως το 2003.
Όσον αφορά το οικολογικό αποτύπωμα, που συνολικά τριπλασιάστηκε από το 1961 έως το 2003, η οργάνωση εκτιμά ότι κάθε άνθρωπος κατανάλωνε το 2003 πόρους που αντιστοιχούν σε 22 στρέμματα εδάφους, ενώ ο πλανήτης μπορεί να διαθέσει μόνο 18 στρέμματα.
Σε μια κατάταξη 147 χωρών ως προς το κατά κεφαλήν αποτύπωμα, τις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (119 στρέμματα ανά κάτοικο) και οι ΗΠΑ (96 στρέμματα), αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Πενήντα στρέμματα για κάθε Έλληνα
Η Ελλάδα κατέχει τη 17η θέση με το κατά κεφαλήν οικολογικό αποτύπωμα να έχει αυξηθεί κατά 101% το διάστημα 1975-2003 στα 50 στρέμματα.
Η δυσμενής αυτή θέση της χώρας μας, σχολιάζει η WWF Ελλάς, οφείλεται κυρίως στην κατανάλωση ενέργειας, και, κατ' επέκταση στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
Σύμφωνα, με τα τελευταία στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος (έκθεση 2006), η συνολική κατανάλωση ενέργειας στην Ελλάδα παρουσιάζει κατά μέσο όρο μια ετήσια αύξηση της τάξης του 2,7% (1990-2003), μια από τις υψηλότερες ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ.
[Οι πόλεις, τα εργοστάσια και τα σπίτια που χτίζουμε σήμερα είτε θα μας καθηλώσουν σε υπερκαταναλωτικές πρακτικές πέρα από τη διάρκεια της δικής μας ζωής, είτε θα αποτελέσουν το ξεκίνημα για τη βιώσιμη ανάπτυξη» σχολίασε ο Τζέιμς Λιπ της οργάνωσης.

Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό μία εργασία που είχα κάνει το προηγούμενο εξάμηνο στη σχολή, σχετικά με τη Αειφόρο Ανάπτυξη.
Και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο, στην εποχή μας, είναι επιτακτική η ανάγκη να χαράσσονται πολιτικές με βασικό άξονα το περιβάλλον και την ορθή διαχείρησή του.

Στόχος της αειφόρου ανάπτυξης είναι η ορθολογική διαχείριση των φυσικών πόρων, έτσι ώστε να ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες του παρόντος χωρίς να υπονομεύουν τις δυνατότητες των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει σήμερα στον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια, οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί και οργανώσεις δίνουν εξαιρετική σημασία ώστε η πρόοδος των λαών να γίνεται με τους όρους της αειφόρου ανάπτυξης. Χρειάζεται όμως και κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό.
Η ανάπτυξη περιβαλλοντικής συνείδησης. Και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών, αλλά πάνω απ'όλα από τους ίδιους τους πολίτες.
Γιατι σε τελική ανάλυση, το περιβάλλον προστατεύεται η καταστρέφεται επειδή η ίδια οι κοινωνία δημιουργεί τις προυποθέσεις...

Thursday, October 12, 2006

Αθήνα, πράσινη πόλη....

Επειδή τελευταία γίνεται λόγος από τους υποψηφίους δημάρχους της Αθήνας σχετικά με την ανάπλαση της πόλης με σκοπό τη δημιουργία περισσότερων χώρων πρασίνου κλπ, παραθέτω κάποιες από τις θέσεις τις οποίες ανέπτυξε πριν από κάποιες μέρες ο Xασέμ Aκμπαρί,Aμερικανός, ιρανικής καταγωγής, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Mπέρκλεϊ της Kαλιφόρνια, υπεύθυνος στο εργαστήριο για τις περιβαλλοντικές τεχνολογίες στον τομέα της ενέργειας,στο ΙΣΤΑΜΕ-Iνστιτούτο Στρατηγικών και Aναπτυξιακών Mελετών Aνδρέας Παπανδρέου, με την ευκαιρία ημερίδας για το θέμα που θα διεξαχθεί στην Aθήνα στο τέλος Nοεμβρίου.
"Η Aθήνα μπορεί να μετατραπεί μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια σε μια δροσερή, πράσινη, όμορφη πόλη..."
O κ. Aκμπαρί και η επιστημονική του ομάδα μελετούν από το 1985 το φαινόμενο της αστικής υπερθέρμανσης, της "θερμικής νησίδας" που αναπτύσσεται μέσα στις πόλεις, ως επακόλουθο της αλλοίωσης του φυσικού περιβάλλοντος από την έντονη αστικοποίηση. Eχει αποδειχθεί ότι περισσότερο από το 10% της ενέργειας που καταναλώνεται από τη χρήση των κλιματιστικών χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί αυτή ακριβώς η ανθρωπογενής θερμότητα. Στο Λος Aντζελες, ειδικότερα, η χρήση του κλιματισμού ευθύνεται για την κατανάλωση ενέργειας 10 γιγαντοβάτ, ενώ για κάθε μισό βαθμό αύξησης της θερμοκρασίας της πόλης απαιτείται η κατανάλωση μισού γιγαβάτ ημερησίως. (Στην Iαπωνία, για κάθε έναν βαθμό αύξησης της θερμοκρασίας, αντιστοιχεί κατανάλωση ενέργειας 5 γιγαντοβάτ.)
H φύτευση στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη. H μελέτη τεσσάρων μεσαίων και μεγάλων πόλεων των HΠA (Σακραμέντο, Σικάγο, Σολτ Λέικ, Xιούστον) αποκαλύπτει πως τα πεζοδρόμια και τα οικήματα καλύπτουν το 60% της επιφανείας των πόλεων με μη διαπερατά υλικά.
Για τον Aμερικανό επιστήμονα η ψύχρανση των επιφανειών μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση στα κτίρια αλλά και στα πεζοδρόμια ανοιχτόχρωμων υλικών ή υλικών με ισχυρή ανακλαστική συμπεριφορά, τα οποία δεν απορροφούν την υπέρυθρη ακτινοβολία. Xαρακτηριστικά αναφέρθηκε χθες πως η λευκή επιφάνεια αναπτύσσει επιπλέον θερμότητα σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο κατά 10%, ενώ η μαύρη επιφάνεια κατά 50%! Στα πεζοδρόμια ειδικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί μείγμα αδρανών υλικών και πρασίνου,ενώ μια καλή λύση είναι η δημιουργία κήπων στις ταράτσες των κτιρίων. Mε αφορμή ερώτηση που έθεσε ο πρόεδρος του IΣTAME Kώστας Kαρτάλης για τις ευεργετικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην Aθήνα η δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στο Eλληνικό,ο κ. Aκμπαρί επισήμανε πως μία τέτοιας κλίμακας φύτευση σίγουρα θα οδηγήσει σε μείωση της θερμοκρασίας μεγαλύτερη των 2 βαθμών στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το παλαιό αεροδρόμιο. Oι γενικότερες επιπτώσεις στην πόλη μένει να μελετηθούν. Eχει πάντως αποδειχθεί πως, όταν μία επιφάνεια πρασίνου αυξάνεται κατά 30%, η μείωση της θερμοκρασίας στη γύρω περιοχή φθάνει τους 2 βαθμούς Kελσίου.
(ethnos.gr)

Tuesday, September 26, 2006

Κοίτα να δείς....

Σήμερα το μεσημεράκι καθώς τελείωσα ένα μάθημα που έδινα στη σχολή περπατούσα στην Ακαδημίας και χάζευα στα stands με τις εφημερίδες...Και τότε αντίκρυσα το παρακάτωεξώφυλλο...Τί να πω?! Τα λόγια είναι περιττά....

Thursday, September 21, 2006

Μουσικό ταξίδι...


Τί καλύτερο για να επισημάνει το τέλος του καλοκαιριού από μια συναυλία σαν τη χθεσινή...
Θέατρο Λυκαβηττού...Μια δροσερή βραδιά και τρείς φωνές ξεχωριστές να σε ταξιδεύουν με μελωδίες μαγικές σε μέρη που μόνο εσύ ορίζεις...
Και όπως σε κάθε συναυλία, έτσι και χθές, ένιωσα για μία ακόμα φορά πώς η μουσική δημιουργεί τα εντονότερα συναισθήματα και φέρνει στο μυαλό και στη καρδιά μας εικόνες που δύσκολα κάτι άλλο μπορεί να "δημιουργήσει"...
"Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε....." είχε πεί κάποτε ο Ελύτης...
Έτσι κι εμείς χθές, όλοι όσοι είμασταν εκεί, γνωστοί και άγνωστοι κατά κάποιο περίεργο και μαγευτικό τρόπο συνταξιδεύαμε....

Wednesday, September 20, 2006

Κουμπάροι και στρινγκ...


Κουμπάροι,παρακούμπαροι, "φραπεδόμαγκες" και..."στρινγκ"...συνθέτουν τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών...Και ένας Ψωμιάδης, θιγόμενος, να καταφέρεται σαν μαινόμενος ταύρος ενάντια στους πάντες χρησιμοποιώντας εκφράσεις που ούτε στο γήπεδο δεν ακούς!
Μπράβο, ωραίο επίπεδο...Πολιτισμός,ευγένεια,σεβασμός...Εύγε!!Μπράβο και σε αυτούς που τον ψηφίσανε και θα τον ψηφίσουν!
Έγω πάντως ένα έχω να πώ...Είμαστε στα καλά μας;;;

Καλωσήρθατε!


Αυτό είναι το καινούργιο μου ιστολόγιο μέσα από το οποίο μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις και να αναλύουμε θέματα που μας απασχολούν!
Καλή αρχή λοιπόν....