Thursday, November 30, 2006

Έτσι δε γίνεται πάντα;;...

Η αλήθεια είναι πώς είχα αρκετό καιρό να γράψω στο blog...Όχι επειδή δεν είχα κάτι να πώ...Ίσως επειδή τις τελευταίες μέρες έγιναν τόσα πολλά που μάλλον δεν είχα από που ν'αρχίσω...
Διάβασα πρίν λίγο στο νεοσύστατο blog του φίλου μου Πάνου το παρακάτω αρθράκι http://pfilippas.blogspot.com/2006/11/1.html ...
Δεν έχει και άδικο... Όλα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης...
Δεν θα ασχοληθώ με την καλή ή κακή πρόθεση του κάθε δημοσιογράφου... Αλλά ώς τηλεθεατής έχω κάθε δικαίωμα να πώ "αρκετά!" στο σημείο που νιώθω οτι τα πράγματα κατά την προσωπική μου άποψη ξεπερνούν κάποια όρια... Και όσον αφορά το θέμα του τραγικού αυτού συμβάντος στο Αγρίνιο, νομίζω πώς για μένα τα όρια ξεπεράστηκαν προ πολλού..
Εντάξει, το καταλαβαίνω οτι θα γίνουν συζητήσεις και αναλύσεις για το θέμα, γιατί δεν συμβαίνει και κάθε μέρα κάτι παρόμοιο...Αλλά ρε παιδιά, έλεος! Δεν είναι δυνατόν να κάνουνε σχεδιάγραμμα στο σχεδιάγραμμα, μακέτα στη μακέτα και μια να δείχνουν τα θύματα και τον θύτη με γράμματα ή αριθμούς, και την άλλη με μικροσκοπικά πλαστικά ανθρωπάκια( ζητώντας βέβαια συγνώμη για αυτού του τρόπου την αναπαράσταση από τους συγγενείς)...Να τα βράσω εγώ όλα αυτά, που λέμε και στο χωριό μου!!!
Πρέπει να ξέρουμε κάποιες φορές που βρίσκονται τα όρια...Το αναλύουμε μια, το αναλύουμε δύο και κάπου το αφήνουμε..Να μπορεί και ο κόσμος-όσοι θέλουν κιόλας δηλαδή- να κάνει τις δικές του σκέψεις...
Αλλά θα μου πείτε, μήπως έτσι δε γίνεται πάντα;;...

Από το blog "Εξομολογήσεις Κανιβάλων"...

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το blog "Εξομολογήσεις Κανιβάλων" που μου άρεσε πολύ...Καμιά φορά όταν λες λίγα λόγια για κάποιους ανθρώπους και εννοείς πολλά είναι καλύτερα...

"Αν η «Ελευθεροτυπία» έχει παράρτημα στον παράδεισο, είναι βέβαιο ότι τον Κίτσο Τεγόπουλο θα τον βρει πλέον κάποιος εκεί.

Μια και δεν γουστάρω τα λιβανίσματα ένα απλό αντίο φτάνει"


Friday, November 17, 2006

17 Νοέμβρη 1973...



"Όταν οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο, ξέροντας πώς το αίμα τους δεν πήγε του κάκου... είναι Ειρήνη...." Γ.Ρίτσος

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπο
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
- μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων,
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε μια στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες .
Μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχει καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
……………………………………………………………………….
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να πεθαίνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σε ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ».

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη σχολή- στο Πολυτεχνείο δηλαδή, στο κτίριο Γκίνη της οδού Πατησίων...Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω..Ήμουν κι εγώ πλέον μια φοιτήτρια του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου...Θα ζούσα καθημερινά μέσα στο χώρο που τόσες και τόσες φορές είχα πλάσει με τη φαντασία μου...Που είχα ακούσει σε ποιήματα, που είχα δεί σε ταινίες και είχα ακούσει σε τραγούδια...Ήταν απίστευτο για μένα να κάνω μάθημα, εκεί που έγιναν όλα...εκεί που κάποιοι φοιτητές, σαν και μας πάλεψαν για ένα δικαιότερο αύριο...το δικό μας "σήμερα"...
Για μία μέρα σαν τη σημερινή, δεν θέλω να πώ πολλά...Ή μπορεί να θέλω να πώ πάρα πολλά και να μη ξέρω πώς να αρχίσω...