17 Νοέμβρη 1973...

"Όταν οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο, ξέροντας πώς το αίμα τους δεν πήγε του κάκου... είναι Ειρήνη...." Γ.Ρίτσος

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπο

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
- μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων,
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε μια στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες .
Μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχει καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
……………………………………………………………………….
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να πεθαίνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σε ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ».

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη σχολή- στο Πολυτεχνείο δηλαδή, στο κτίριο Γκίνη της οδού Πατησίων...Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω..Ήμουν κι εγώ πλέον μια φοιτήτρια του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου...Θα ζούσα καθημερινά μέσα στο χώρο που τόσες και τόσες φορές είχα πλάσει με τη φαντασία μου...Που είχα ακούσει σε ποιήματα, που είχα δεί σε ταινίες και είχα ακούσει σε τραγούδια...Ήταν απίστευτο για μένα να κάνω μάθημα, εκεί που έγιναν όλα...εκεί που κάποιοι φοιτητές, σαν και μας πάλεψαν για ένα δικαιότερο αύριο...το δικό μας "σήμερα"...

Για μία μέρα σαν τη σημερινή, δεν θέλω να πώ πολλά...Ή μπορεί να θέλω να πώ πάρα πολλά και να μη ξέρω πώς να αρχίσω...