Έτσι...χωρίς τίτλο..

Χθές το βράδυ έβλεπα στην τηλεόραση κάποια στιγμή έναν τηλεμαραθώνιο για τα παιδιά και η αλήθεια είναι πως χάρηκα με την ανταπόκριση του κόσμου- αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη γιαυτή..Όμως απ την άλλη προβληματίστηκα....
Γιατί θα πρέπει να πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων για να θυμόμαστε αυτούς που είναι δίπλα μας και περιμένουν ένα μας βλέμμα;...Γιατί τους ξεχνλαμε μέσα στην τόσο καλά προγραμματισμένη καθημερινότητά μας; Μήπως τότε δεν αποζητούν τη φροντίδα μας;
Αλλά μάλλον είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι και προσηλωμένοι στα προβλήματα(;) μας για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αφήσουμε τον γλυκό μας εαυτούλη να κοιτάξει λίγο παραδίπλα...Εκεί που υπάρχουν όλα αυτά τα παιδιά που με τα αθώα και τόσο εκφραστικά τους μάτια ζητούν την προσοχή μας. Και αυτή πρέπει να τους δίνουμε αβίαστα κάθε μέρα, άλλωτε με μικρές και άλλωτε με μεγάλες κινήσεις..Κάτι τέτοιο πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής...
Όταν σκέφτομαι τέτοια θέματα θυμάμαι πάντα πως τσακωνόμουν με τη μαμά μου όταν ήμουν μικρή, όταν με μάλωνε ( χαιδευτικά βέβαια..!) που γκρίνιαζα για χίλιες δυο αηδίες. "Δε σου λέιπει τίποτα για να παραπονιέσαι....", μου έλεγε και άλλα παρόμοια!
Βλέπετε τότε δούλευε σε ένα ίδρυμα με παιδιά...Και εγώ βέβαια- θεωρώντας πως τα χαζοπροβλήματά μου ήταν τα πιο σημαντικά και.."τραγικά" ( κλασσικές εφηβικές ανασφάλειες! ) δεν την καταλάβαινα..
Πόσο δικαιο είχε!!...Καμιά φορά της το λέω τώρα...Χαμογελάει και με φιλάει γλυκά..
Δεν είναι ανάγκη όμως να έχεις ζήσει αυτές τις καταστάσεις από κοντά για να μπορείς να κατανοήσεις τη πραγματικότητα γύρω σου...Για να απλώσεις το χέρι σου, να χαρίσεις ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά σε όλα αυτά τα παιδιά που καθημερινά στερούνται όλα υατά που εμείς- για καλή μας τύχη- θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα...
Η ευθύνη είναι όλων μας και είναι στο χέρι μας να κάνουμε τον κόσμο το όμορφο παραμύθι που αυτά τα παιδιά ονεορύονται..τον κόσμο που κι εμείς οι ίδιοι ονειρευόμασταν ως παιδιά...