Έτσι δε γίνεται πάντα;;...

Η αλήθεια είναι πώς είχα αρκετό καιρό να γράψω στο blog...Όχι επειδή δεν είχα κάτι να πώ...Ίσως επειδή τις τελευταίες μέρες έγιναν τόσα πολλά που μάλλον δεν είχα από που ν'αρχίσω...
Διάβασα πρίν λίγο στο νεοσύστατο blog του φίλου μου Πάνου το παρακάτω αρθράκι http://pfilippas.blogspot.com/2006/11/1.html ...
Δεν έχει και άδικο... Όλα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης...
Δεν θα ασχοληθώ με την καλή ή κακή πρόθεση του κάθε δημοσιογράφου... Αλλά ώς τηλεθεατής έχω κάθε δικαίωμα να πώ "αρκετά!" στο σημείο που νιώθω οτι τα πράγματα κατά την προσωπική μου άποψη ξεπερνούν κάποια όρια... Και όσον αφορά το θέμα του τραγικού αυτού συμβάντος στο Αγρίνιο, νομίζω πώς για μένα τα όρια ξεπεράστηκαν προ πολλού..
Εντάξει, το καταλαβαίνω οτι θα γίνουν συζητήσεις και αναλύσεις για το θέμα, γιατί δεν συμβαίνει και κάθε μέρα κάτι παρόμοιο...Αλλά ρε παιδιά, έλεος! Δεν είναι δυνατόν να κάνουνε σχεδιάγραμμα στο σχεδιάγραμμα, μακέτα στη μακέτα και μια να δείχνουν τα θύματα και τον θύτη με γράμματα ή αριθμούς, και την άλλη με μικροσκοπικά πλαστικά ανθρωπάκια( ζητώντας βέβαια συγνώμη για αυτού του τρόπου την αναπαράσταση από τους συγγενείς)...Να τα βράσω εγώ όλα αυτά, που λέμε και στο χωριό μου!!!
Πρέπει να ξέρουμε κάποιες φορές που βρίσκονται τα όρια...Το αναλύουμε μια, το αναλύουμε δύο και κάπου το αφήνουμε..Να μπορεί και ο κόσμος-όσοι θέλουν κιόλας δηλαδή- να κάνει τις δικές του σκέψεις...
Αλλά θα μου πείτε, μήπως έτσι δε γίνεται πάντα;;...