Friday, December 22, 2006

Καλές γιορτές...




Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!


Και...καλή μας ξεκούραση....!!!

Friday, December 15, 2006

Festen....


Θεατράκι χθές το βράδυ και.... "FESTEN"!

Μία πάρα πολύ καλή παράσταση, στο θέατρο Θησείον, στου Ψυρρή, με Κ. Μαρκουλάκη, Θ.Μπαζάκα κ.ά...

Καθηλωτικές ερμηνίες από όλους τους ηθοποιούς, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και γενικώς μια ατμόσφαιρα πολύ ιδιαίτερη, που έκανε το κοινό με μετέχει- κατα κάποιον τρόπο- στις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηθοποιών....Ομολογώ πως κάτι που ξεχώρισα ήταν οι σκηνές της απόλυτης σιωπής... εκεί που "μιλούσαν" τα μάτια και οι εκφράσεις των προσώπων...

Ένα εκπληκτικό ψυχογράφημα διαφορετικών χαρακτήρων που όμως αναστατώνονται από το ίδιο- αποκαλυπτικό γεγονός....

Αξίζει να το δεί κανείς...

Wednesday, December 13, 2006

New York-New York!!


Ήταν νομίζω χριστούγεννα του '98, '99...κάπου εκεί..δε θυμάμαι ακριβώς....
Οι γονείς μου είχαν πάει ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη...Ένα πρωί, λοιπόν, η μητέρα μου σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να χαζέψει τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα....
Και εκεί που περπατούσε, στο κέντρο του κέντρου της πόλης, μέσα στην κίνηση, τον κόσμο, τα φώτα και τη φασαρία, ακούει μια φωνή να λέει: "Που πας μωρ' κούτσουρο; Δε βλέπς; Θα σε πατήσουν τα αυτοκίνητα!"
Γυρίζει έκπληκτη και βλέπει μια γιαγιά να μαλώνει έναν παππού..Δεν έχασε ευκαιρία- πως θα μπορούσε άλλωστε- και τους πλησίασε.. Είχαν έναν πάγκο και πουλούσαν κάστανα...Τους ρώτησε από που είναι- ψέμματα θα πω οτί θυμάμαι από που!- και πώς βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη...Της είπαν πως είχαν εκεί πολλά χρόνια, από νέοι... Πήγαν γυρεύοντας μια "καλή τύχη", τότε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα που έφευγαν από την Ελλάδα τόσοι και τόσοι μετανάστες...Και μιλούσαν για τον τόπο τους με μια γλυκόπικρη νοσταλγία...
Όταν τους ρώτησε πως και δε γυρίσαν ποτέ πίσω, της απάντησαν: "Ε μωρ' κοπέλα μου, δεν κάναμε προκοπή.."
Η μητέρα μου έφυγε και αυτοί μείναν και θα μένουν ακόμα εκεί..Να πουλάνε κάστανα στο κέντρο της Νέας Υόρκης...Εξάλλου δεν τους μένουν και πολλά χρόνια ακόμα να κάνουν την "προκοπή" που θέλουν για να γυρίσουν πίσω.....

Έτσι...χωρίς τίτλο..




Χθές το βράδυ έβλεπα στην τηλεόραση κάποια στιγμή έναν τηλεμαραθώνιο για τα παιδιά και η αλήθεια είναι πως χάρηκα με την ανταπόκριση του κόσμου- αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη γιαυτή..Όμως απ την άλλη προβληματίστηκα....
Γιατί θα πρέπει να πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων για να θυμόμαστε αυτούς που είναι δίπλα μας και περιμένουν ένα μας βλέμμα;...Γιατί τους ξεχνλαμε μέσα στην τόσο καλά προγραμματισμένη καθημερινότητά μας; Μήπως τότε δεν αποζητούν τη φροντίδα μας;
Αλλά μάλλον είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι και προσηλωμένοι στα προβλήματα(;) μας για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αφήσουμε τον γλυκό μας εαυτούλη να κοιτάξει λίγο παραδίπλα...Εκεί που υπάρχουν όλα αυτά τα παιδιά που με τα αθώα και τόσο εκφραστικά τους μάτια ζητούν την προσοχή μας. Και αυτή πρέπει να τους δίνουμε αβίαστα κάθε μέρα, άλλωτε με μικρές και άλλωτε με μεγάλες κινήσεις..Κάτι τέτοιο πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής...
Όταν σκέφτομαι τέτοια θέματα θυμάμαι πάντα πως τσακωνόμουν με τη μαμά μου όταν ήμουν μικρή, όταν με μάλωνε ( χαιδευτικά βέβαια..!) που γκρίνιαζα για χίλιες δυο αηδίες. "Δε σου λέιπει τίποτα για να παραπονιέσαι....", μου έλεγε και άλλα παρόμοια!
Βλέπετε τότε δούλευε σε ένα ίδρυμα με παιδιά...Και εγώ βέβαια- θεωρώντας πως τα χαζοπροβλήματά μου ήταν τα πιο σημαντικά και.."τραγικά" ( κλασσικές εφηβικές ανασφάλειες! ) δεν την καταλάβαινα..
Πόσο δικαιο είχε!!...Καμιά φορά της το λέω τώρα...Χαμογελάει και με φιλάει γλυκά..
Δεν είναι ανάγκη όμως να έχεις ζήσει αυτές τις καταστάσεις από κοντά για να μπορείς να κατανοήσεις τη πραγματικότητα γύρω σου...Για να απλώσεις το χέρι σου, να χαρίσεις ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά σε όλα αυτά τα παιδιά που καθημερινά στερούνται όλα υατά που εμείς- για καλή μας τύχη- θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα...
Η ευθύνη είναι όλων μας και είναι στο χέρι μας να κάνουμε τον κόσμο το όμορφο παραμύθι που αυτά τα παιδιά ονεορύονται..τον κόσμο που κι εμείς οι ίδιοι ονειρευόμασταν ως παιδιά...