Saturday, December 13, 2008

Στους γονείς της "γενιάς των 700€"

Μας μεγαλώσατε σωστά....Μας μάθατε να αναγνωρίζουμε την αδικία και να την πολεμάμε....μας δώσατε αξίες και μας μάθατε να αγωνιζόμαστε για το δίκιο...το δικό μας και του συνανθρώπου μας...φροντίσατε να μη μας λείψει τίποτα από τα πολλά που σας έλειπαν εσάς όταν ήσασταν στην ηλικία μας...Στερηθήκατε πολλά για να μορφωθούμε και να γίνουμε άνθρωποι με παιδεία...Τα αναγνωρίζουμε όλα αυτά...Όπως αναγνωρίζουμε και τους αγώνες σας όταν ήσασταν εσείς 20 και 25 χρονών άσχετα αν εσείς μέσα στη δίνη της καθημερινότητας πολλές φορές ξεχνάτε....

Όμως μέχρι εκεί.

Αυτός ο αγώνας είναι ο δικός μας αγώνας.
Ο αγώνας μας ενάντια σε αυτό τον καλά "κουρδισμένο"(;) κόσμο που μας παραδίνετε...
Είναι ο αγώνας των παιδιών σας, της γενιάς των 700 €... Της γενιάς που μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα...

Και όμως της λείπει κάτι πολύ σημαντικό...Η ελευθερία της επιλογής...Της επιλογής να ζεί όπως αυτή ορίζει...
Σταματήστε να προσπαθείτε να αναλύετε τα πάντα από τη δική σας οπτική γωνία...Δείτε μέσα από τα δικά μας μάτια...Ίσως τελικά να μην ζούμε στον κόσμο που ονειρευόσασταν να μας αφήσετε ως παρακαταθήκη...

Δεν έχετε πάντα δίκιο...Δεν είναι ο λόγος σας ενάντια στον δικό μας...Έχουμε κι εμείς μια άποψη που πρέπει να σεβαστείτε.

Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα και οι εξελίξεις μας ξεπερνούν όλους....

Στη θέση του παιδιού που χάθηκε θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, τα παιδιά σας...

Βοηθήστε μας να αλλάξουμε τον κόσμο μας σε αυτό που εμείς ονειρευόμαστε...Σε αυτόν που κι εσείς μας βοηθήσατε να ονειρευόμαστε...

Το ξέρετε και ας αρνείστε πολλές φορές να το παραδεχθείτε...

Δεν μας αξίζει αυτή η σαπισμένη κοινωνία..Δεν μας αξίζει αυτή η αδικία...

Κάντε κάτι κι εσείς όσο είναι καιρός...

Με αγάπη,

τα παιδιά σας....

Friday, December 12, 2008

Το υπόμνημα του αστυνομικού...

Διαβάστε το υπόμνημα του αστυνομικού...(Υπόμνημα)
Ούτε μια συγνώμη...Ούτε λίγος σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή που πήρε...


Διαβάστε και αυτό....

Από το blog του φίλου Γιάννη... Ύβρις

Μπράβο Γιάννη...

Τίποτα δεν πάει χαμένο...

Δυστυχώς αυτή η χώρα δεν μαθαίνει ποτέ... δεν είναι η πρώτη φορά που στα χρόνια της "δημοκρατίας" ο λαός θρηνεί τον άδικο χαμό ενός αθώου ανθρώπου...
Πρώτος νεκρός- που οι περισσότεροι από εμάς τους μικρότερους δεν θυμόμαστε καν- ο μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος την Παρασκευή 30 Απριλίου του 1976, παραμονή Πρωτομαγιάς...

Στις 16 Νοεμβρίου του 1980 η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής πέφτουν νεκροί κατά τη διάρκεια πορείας του Πολυτεχνείου....



Στις 17 Νοεμβρίου του 1985 ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων ( O Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο με δικηγόρο τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν "εν βρασμώ ψυχής").

Στις 8 Ιανουαρίου του 1981 δολοφονήθηκε στην Πάτρα ο μαθηματικός Νίκος Τεμπονέρας από τον τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαίας και δημοτικό σύμβουλο Ιωάννη Καλαμπόκα μετά πό θανάσιμο χτύπημα με λοστό στο κεφάλι κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο Πάτρας. (Ο Καλαμπόκας δικάστηκε στο Βόλο και καταδικάστηκε πρωτόδικα για φόνο εκ προμελέτης σε ισόβια δεσμά, ενώ αργότερα η ποινή του μειώθηκε. Βγήκε 3 χρόνια μετά την φυλάκισή του).
Και φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πρόσωπα σαν τον Γρηγόριο Λαμπράκη και τον Σωτήρη Πέτρουλα....

Ο Σωτήρης Πέτρουλας, σύμβολο της γενιάς του 1-1-4 δολοφονήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1965 μετά από τη βίαιη παρέμβαση της αστυνομίας σε διαδήλωση φοιτητών...

Στις 22 Μαίου του 1963 πέφτει νεκρός μετά από ομιλία ο τότε βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης μετά από θανατηφόρο χτύπημα που δέχθηκε στο κεφάλι από τους παρακρατικούς Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη...


Και ερχόμαστε στο σήμερα....Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 όπου η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται...Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα, σαν να μη μάθαμε τίποτα από τα λάθη μας... Ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος περνάει στην αιωνιότητα μαζί με όλους τους υπόλοιπους....Και ένα αναπάντητο ερώτημα πλανάται στον αέρα...ΓΙΑΤΙ;;;



Και ας μην ξεχνάμε την περίπτωση της ζαρτινιέρας....τα πράσινα σταράκια...και τον φοιτητή που πέφτει αιματοκυλισμένος μετά από φοιτητική πορεία και γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες...
Και πόσες άλλες περιπτώσεις που ίσως ποτέ δεν μάθαμε......




Κάθε γενιά δυστυχώς έχει τους δικούς της νεκρούς που γίνονται σύμβολα και περνούν στην αιωνιότητα...Άδικος ο θάνατός τους; σίγουρα.... όμως όπως λέει και το τραγούδι...

"Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή
Τ'όνειρο σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί..."

Thursday, December 11, 2008

Κούγιας...

Από το blog kaltsovrako.wordpress.com....


Monday, December 08, 2008

Ντροπή....

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την οργή, την αγανάκτηση και τη θλίψη που νιώθω γι'αυτό που έγινε... Τα γεγονότα μας ξεπερνούν όλους... Δάκρυσα... Θα μπορούσε στη θέση του Αλέξη να είναι ο καθένας από εμάς, ο φίλος μας, ο αδερφός μας, το παιδί μας..
Είναι ντροπή στην Ελλάδα του 2008, με όλα αυτά τα προβλήματα που βιώνουμε καθημερινά να γυρνάμε πίσω σε εποχές που κανείς από αυτούς που τις έζησαν δεν θέλουν να τις ζήσουν ξανά ούτε οι ίδιοι ούτε τα παιδιά τους....
Δεν νομίζω οτι έχει νόημα να γράψω πολλά... Ο κόσμος όλος καταλαβαίνει, δεν είναι χαζός...

Ακούστε αυτό που άκουσα χθές το απόγευμα στο ραδιόφωνο και ανατρίχιασα...



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8/12/2008

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.ΧΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/12/2008

Το κράτος είναι όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Τελεία και θάνατος...
Θάνατος και φυλακή συχνά για ένα καρβέλι ψωμί κι άλλοτε για μια ματιά. Την καθαρή ματιά ενός πιτσιρικά,
ποιος την αντέχει, αν η ψυχή του έχει αποκάμει απ' τη ματαίωση...
...............................
Οι Κυβερνήτες μας υπηρετούν μόνον τους Δυνατούς, αυτούς που μόνον σκοπό έχουν να πλουτίζουν. Αυτό το άγος έχει κρατήσει πολύ κι έχει αποξηράνει την κοινωνία -μακρυά από μένα το κακό, λέει ο καθένας μας και ο Πολύφημος του τάζει ότι θα τον φάει τελευταίον. Με αυτόν τον χρυσό κανόνα λειτούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε
και νομιμοποιούν τώρα τη δράση τους οι μηχανές του θανάτου...

Στην Αθήνα «μες στο κέντρο» έγινε φόνος.
Ξεριζώθηκε η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονου πρίγκιπα-πιτσιρικά και πετάχτηκε στην κρύα άσφαλτο
αφήνοντας τους θεούς με το στόμα ανοιχτό για τη θεοστυγία ενός «μπάτσου» -ενός αστυνομικού πατέρα τριών παιδιών κι, ως φαίνεται απ' τη δολοφονία, υπηρέτη πολλών δαιμόνων,
του δαίμονος αφεντικά
του δαίμονος νόμος και τάξις (είτε σεμνά και ταπεινά είτε βίαια και κατασταλτικά)
του δαίμονος της δεξιάς αντίληψης για το κράτος
του δαίμονος της σιχασιάς του της ίδιας, για την ίδια του τη ζωή, το σώμα που υπηρετούσε, τη συνοικία που φρουρούσε, τους ανθρώπους
που ο θεός να τον βοηθήσει να μπορέσει κάποτε να ξαναδεί στα μάτια.
Ο ένστολος αυτός δαίμονας της ίδιας του της τρέλας ή της ίδιας του της ψυχρής λογικής για το τι είναι η ζωή -ένα μπακάλικο πιθανόν απ' όπου ψωνίζεις ό,τι σου αξίζει,
σκότωσε τον καθένα από μας, όταν ήταν δεκαπέντε-δεκάξι χρονώ.
Οταν ήταν ο «δεκαπενταετής πλοίαρχος» που του ανήκει ο κόσμος -είτε είναι αστόπαιδο είτε είναι απόπαιδο- παιδί της εργατικής τάξης και των άλλων απόκληρων, αλλά πάντα παιδί ενός πατέρα και μιας μητέρας
αλλοίμονό τους! Ω, ναι, ήξεραν ότι «γέννησαν θνητόν» αλλά ήταν ανάγκη να τους αφανίσει ο χάρος την ψυχή για να τους το επιβεβαιώσει;
Εγινε φόνος, αναίτιος, εν ψυχρώ και πήρε η Αθήνα φωτιά. Μετά η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο, η Κομοτηνή και οι καρδιές μας. Φωτιά δίκαιη!
Που εκφράζει όλους αυτούς τους πρίγκιπες πιτσιρικάδες, που τους αφήκανε χωρίς προσδοκίες, που τους φτιάξανε μάντρες για δουλειά με 500-700 ευρώ, που ύστερα από δέκα χρόνια θα τα κάνουν 850, που τους φτιάξανε μαντριά-κανάλια στην τηλεόραση να βλέπουν αηδίες, που τους καταδικάσανε στην ανεργία, στην ευέλικτη εργασία
που τους δουλεύουνε
τους έχουνε φορτώσει ένα κάρο μπαρούφες.
Κι ανάψαν τα τοπία! Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε;
Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;
Αδικο να χάνει έτσι το δίκιο του ο σύντροφός σου της διπλανής πόρτας, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια γειτονιά, της ίδιας τάξης με σένα βιοπαλαιστής. Εκτός κι αν δεν νοιάζεσαι για το δίκιο του σκοτωμένου, ούτε για το δίκιο του βιοπαλαιστή, αλλά μόνον για τη δικιά σου την αυτοεπιβεβαίωση -ότι εσύ καλά τα λες, αλλά αυτή η κουφάλα η σιωπηλή πλειοψηφία δεν σε ακούει-κάψ' τη! Μένω στο πένθος.
Βγήκε χθες ο κ. Πρωθυπουργός κι εξέφρασε τη λύπη του. Δήλωσε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «η πολιτεία θα πράξει, όπως οφείλει, ό,τι είναι δυνατόν ώστε η χθεσινή τραγωδία να μην επαναληφθεί». Δηλαδή δεν θα ξαναπυροβολήσουν μπάτσοι Τσιγγάνο στο σβέρκο είτε μέσα είτε έξω απ' το ντατσούν; δεν θα ξανακατεβάσουν τα βρακιά μετανάστη να τον κατουρήσουν εν Μέση Οδώ οι θαυμαστές της μπατσανδρείας; δεν θα ξανακυνηγήσουν φτωχοδιάβολο έως θανάτου από... γκρεμοτσάκισμα; δεν θα ξανακινηθούν ζαρντινιέρες εναντίον φοιτητών να τους πλακώσουν στο ξύλο; Σίγουρο;
Ο φόνος αυτός είναι πολιτικός φόνος.
Τον διέπραξε μια χώρα ξεχαρβαλωμένη. Δηλαδή η κυβέρνησή της.
Οπου οι ευθύνες πάντα διαχέονται. Οπου η μαζική εθνική μας ψυχανάλυση από τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς κάθε βράδυ στις οκτώ είναι η μόνη μας διακυβέρνηση. Οπου η επικοινωνιακή αντιμετώπιση είναι το καλύτερο που μπορούμε να
επιδείξουμε σε μια χώρα που σπάνε τα σπυριά της το ένα μετά το άλλο και κάθε υπόθεση «κλείνει» με το ξέσπασμα μιας άλλης. Οι υποκλοπές έκλεισαν την υπόθεση Σινούκ, τις υποκλοπές οι φωτιές, τις φωτιές
η υπόθεση Ζήμενς, τη Ζήμενς το Βατοπέδι, το Βατοπέδι ο φόνος κι αύριο Κύριος οίδε (πιθανόν και ο κ. Καρχιμάκης) τι μας ξημερώνει, σε όσους δηλαδή θα ξημερώσει, αν δεν μας φάει λάχανο ο μπάτσος που μας φυλάει, αν δεν μας κάψει ο αυτόκλητος σωτήρας μας, αν δεν πάθουμε εγκεφαλικό από τους τηλεοπτικούς μας μαϊντανούς κι αν
δεν επινοήσουν τα γκόλντεν μπόις κάποιο ακόμα τοξικό κόλπο για το καλό τους.
..................................
Εχουν αποξενωθεί οι πολίτες απ' την πολιτική. Κι απ' όσους απέμειναν, το πολύ κοπαδίτες κι οπαδοί του δικομματισμού οι περισσότεροι, διχασμένοι μεταξύ τους οι αριστεροί -τι μένει;
Φόνοι και φωτιές. Φθόνος και φόβος.
«Κλέφτες κι αστυνόμοι», μια φάρσα που υποκαθιστά και ευτελίζει την τραγική μας πραγματικότητα...