Σκέψεις ενός φθινοπωρινού πρωινού...

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα ξύπνησα με μία νοσταλγία για την πόλη μου...τα Γιάννενα...
Είναι μάλλον ο καιρός, αυτός ο μουντός και περίεργος καιρός που σε όσους μεγάλωσαν σ'αυτή την πόλη λειτουργεί με έναν μαγικό τρόπο τόσο χαλαρωτικά και αγχωλυτικά...
Είναι αυτό το γκρίζο χρώμα του ουρανού που ετοιμάζεται να βρέξει...
Έχοντας φύγει εδώ και 5 χρόνια από εκεί-κάτι που φυσικά δεν έχω μετανοιώσει καθόλου- γυρίζοντας πίσω κάθε φορά για διακοπές με κάποιον πολύ περίεργο τρόπο νιώθω σαν η πόλη μου να ομορφαίνει περισσότερο...Μπορεί να είναι η νοσταλγία αλλά και η αίσθηση των τόσων όμορφων αναμνήσεων και βιωμάτων...
Σκέφτομαι πώς ήταν η ζωή μου πρίν από 6-7 χρόνια εκεί...
Τώρα έχουν αλλάξει σχεδόν όλα...Μεγαλώσαμε, οι φίλοι πήραν ο καθένας το δρόμο του...
Κι όμως αυτή η πόλη κάθε φορά που βρισκόμαστε εκεί μας ενώνει και μας αναπληρώνει όλο τον χαμένο χρόνο που ζήσαμε μακριά της, που ζήσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Κάποτε, μια πολύ μεγαλύτερη φίλη μου είχε πει πως είναι όμορφο να νοσταλγείς τόσο ειλικρινά και αφθόρμητα κάτι που άφησες, γιατί τότε σημαίνει πως η επιλογή σου να το αφήσεις έγινε τη σωστή στιγμή..πρίν μπείς στη λογική της συνήθειας να το θεωρείς δεδομένο και χωρίς ουσία...κρατώντας τις όμορφες αναμνήσεις και μαθαίνοντας να το αγαπάς ακόμα πιο πολύ από μακριά...
Έτσι και εγώ με την πόλη μου...