ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.ΧΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/12/2008
Το κράτος είναι όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Τελεία και θάνατος...
Θάνατος και φυλακή συχνά για ένα καρβέλι ψωμί κι άλλοτε για μια ματιά. Την καθαρή ματιά ενός πιτσιρικά,
ποιος την αντέχει, αν η ψυχή του έχει αποκάμει απ' τη ματαίωση...
...............................
Οι Κυβερνήτες μας υπηρετούν μόνον τους Δυνατούς, αυτούς που μόνον σκοπό έχουν να πλουτίζουν. Αυτό το άγος έχει κρατήσει πολύ κι έχει αποξηράνει την κοινωνία -μακρυά από μένα το κακό, λέει ο καθένας μας και ο Πολύφημος του τάζει ότι θα τον φάει τελευταίον. Με αυτόν τον χρυσό κανόνα λειτούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε
και νομιμοποιούν τώρα τη δράση τους οι μηχανές του θανάτου...
Στην Αθήνα «μες στο κέντρο» έγινε φόνος.
Ξεριζώθηκε η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονου πρίγκιπα-πιτσιρικά και πετάχτηκε στην κρύα άσφαλτο
αφήνοντας τους θεούς με το στόμα ανοιχτό για τη θεοστυγία ενός «μπάτσου» -ενός αστυνομικού πατέρα τριών παιδιών κι, ως φαίνεται απ' τη δολοφονία, υπηρέτη πολλών δαιμόνων,
του δαίμονος αφεντικά
του δαίμονος νόμος και τάξις (είτε σεμνά και ταπεινά είτε βίαια και κατασταλτικά)
του δαίμονος της δεξιάς αντίληψης για το κράτος
του δαίμονος της σιχασιάς του της ίδιας, για την ίδια του τη ζωή, το σώμα που υπηρετούσε, τη συνοικία που φρουρούσε, τους ανθρώπους
που ο θεός να τον βοηθήσει να μπορέσει κάποτε να ξαναδεί στα μάτια.
Ο ένστολος αυτός δαίμονας της ίδιας του της τρέλας ή της ίδιας του της ψυχρής λογικής για το τι είναι η ζωή -ένα μπακάλικο πιθανόν απ' όπου ψωνίζεις ό,τι σου αξίζει,
σκότωσε τον καθένα από μας, όταν ήταν δεκαπέντε-δεκάξι χρονώ.
Οταν ήταν ο «δεκαπενταετής πλοίαρχος» που του ανήκει ο κόσμος -είτε είναι αστόπαιδο είτε είναι απόπαιδο- παιδί της εργατικής τάξης και των άλλων απόκληρων, αλλά πάντα παιδί ενός πατέρα και μιας μητέρας
αλλοίμονό τους! Ω, ναι, ήξεραν ότι «γέννησαν θνητόν» αλλά ήταν ανάγκη να τους αφανίσει ο χάρος την ψυχή για να τους το επιβεβαιώσει;
Εγινε φόνος, αναίτιος, εν ψυχρώ και πήρε η Αθήνα φωτιά. Μετά η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο, η Κομοτηνή και οι καρδιές μας. Φωτιά δίκαιη!
Που εκφράζει όλους αυτούς τους πρίγκιπες πιτσιρικάδες, που τους αφήκανε χωρίς προσδοκίες, που τους φτιάξανε μάντρες για δουλειά με 500-700 ευρώ, που ύστερα από δέκα χρόνια θα τα κάνουν 850, που τους φτιάξανε μαντριά-κανάλια στην τηλεόραση να βλέπουν αηδίες, που τους καταδικάσανε στην ανεργία, στην ευέλικτη εργασία
που τους δουλεύουνε
τους έχουνε φορτώσει ένα κάρο μπαρούφες.
Κι ανάψαν τα τοπία! Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε;
Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;
Αδικο να χάνει έτσι το δίκιο του ο σύντροφός σου της διπλανής πόρτας, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια γειτονιά, της ίδιας τάξης με σένα βιοπαλαιστής. Εκτός κι αν δεν νοιάζεσαι για το δίκιο του σκοτωμένου, ούτε για το δίκιο του βιοπαλαιστή, αλλά μόνον για τη δικιά σου την αυτοεπιβεβαίωση -ότι εσύ καλά τα λες, αλλά αυτή η κουφάλα η σιωπηλή πλειοψηφία δεν σε ακούει-κάψ' τη! Μένω στο πένθος.
Βγήκε χθες ο κ. Πρωθυπουργός κι εξέφρασε τη λύπη του. Δήλωσε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «η πολιτεία θα πράξει, όπως οφείλει, ό,τι είναι δυνατόν ώστε η χθεσινή τραγωδία να μην επαναληφθεί». Δηλαδή δεν θα ξαναπυροβολήσουν μπάτσοι Τσιγγάνο στο σβέρκο είτε μέσα είτε έξω απ' το ντατσούν; δεν θα ξανακατεβάσουν τα βρακιά μετανάστη να τον κατουρήσουν εν Μέση Οδώ οι θαυμαστές της μπατσανδρείας; δεν θα ξανακυνηγήσουν φτωχοδιάβολο έως θανάτου από... γκρεμοτσάκισμα; δεν θα ξανακινηθούν ζαρντινιέρες εναντίον φοιτητών να τους πλακώσουν στο ξύλο; Σίγουρο;
Ο φόνος αυτός είναι πολιτικός φόνος.
Τον διέπραξε μια χώρα ξεχαρβαλωμένη. Δηλαδή η κυβέρνησή της.
Οπου οι ευθύνες πάντα διαχέονται. Οπου η μαζική εθνική μας ψυχανάλυση από τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς κάθε βράδυ στις οκτώ είναι η μόνη μας διακυβέρνηση. Οπου η επικοινωνιακή αντιμετώπιση είναι το καλύτερο που μπορούμε να
επιδείξουμε σε μια χώρα που σπάνε τα σπυριά της το ένα μετά το άλλο και κάθε υπόθεση «κλείνει» με το ξέσπασμα μιας άλλης. Οι υποκλοπές έκλεισαν την υπόθεση Σινούκ, τις υποκλοπές οι φωτιές, τις φωτιές
η υπόθεση Ζήμενς, τη Ζήμενς το Βατοπέδι, το Βατοπέδι ο φόνος κι αύριο Κύριος οίδε (πιθανόν και ο κ. Καρχιμάκης) τι μας ξημερώνει, σε όσους δηλαδή θα ξημερώσει, αν δεν μας φάει λάχανο ο μπάτσος που μας φυλάει, αν δεν μας κάψει ο αυτόκλητος σωτήρας μας, αν δεν πάθουμε εγκεφαλικό από τους τηλεοπτικούς μας μαϊντανούς κι αν
δεν επινοήσουν τα γκόλντεν μπόις κάποιο ακόμα τοξικό κόλπο για το καλό τους.
..................................
Εχουν αποξενωθεί οι πολίτες απ' την πολιτική. Κι απ' όσους απέμειναν, το πολύ κοπαδίτες κι οπαδοί του δικομματισμού οι περισσότεροι, διχασμένοι μεταξύ τους οι αριστεροί -τι μένει;
Φόνοι και φωτιές. Φθόνος και φόβος.
«Κλέφτες κι αστυνόμοι», μια φάρσα που υποκαθιστά και ευτελίζει την τραγική μας πραγματικότητα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/12/2008
Το κράτος είναι όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Τελεία και θάνατος...
Θάνατος και φυλακή συχνά για ένα καρβέλι ψωμί κι άλλοτε για μια ματιά. Την καθαρή ματιά ενός πιτσιρικά,
ποιος την αντέχει, αν η ψυχή του έχει αποκάμει απ' τη ματαίωση...
...............................
Οι Κυβερνήτες μας υπηρετούν μόνον τους Δυνατούς, αυτούς που μόνον σκοπό έχουν να πλουτίζουν. Αυτό το άγος έχει κρατήσει πολύ κι έχει αποξηράνει την κοινωνία -μακρυά από μένα το κακό, λέει ο καθένας μας και ο Πολύφημος του τάζει ότι θα τον φάει τελευταίον. Με αυτόν τον χρυσό κανόνα λειτούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε
και νομιμοποιούν τώρα τη δράση τους οι μηχανές του θανάτου...
Στην Αθήνα «μες στο κέντρο» έγινε φόνος.
Ξεριζώθηκε η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονου πρίγκιπα-πιτσιρικά και πετάχτηκε στην κρύα άσφαλτο
αφήνοντας τους θεούς με το στόμα ανοιχτό για τη θεοστυγία ενός «μπάτσου» -ενός αστυνομικού πατέρα τριών παιδιών κι, ως φαίνεται απ' τη δολοφονία, υπηρέτη πολλών δαιμόνων,
του δαίμονος αφεντικά
του δαίμονος νόμος και τάξις (είτε σεμνά και ταπεινά είτε βίαια και κατασταλτικά)
του δαίμονος της δεξιάς αντίληψης για το κράτος
του δαίμονος της σιχασιάς του της ίδιας, για την ίδια του τη ζωή, το σώμα που υπηρετούσε, τη συνοικία που φρουρούσε, τους ανθρώπους
που ο θεός να τον βοηθήσει να μπορέσει κάποτε να ξαναδεί στα μάτια.
Ο ένστολος αυτός δαίμονας της ίδιας του της τρέλας ή της ίδιας του της ψυχρής λογικής για το τι είναι η ζωή -ένα μπακάλικο πιθανόν απ' όπου ψωνίζεις ό,τι σου αξίζει,
σκότωσε τον καθένα από μας, όταν ήταν δεκαπέντε-δεκάξι χρονώ.
Οταν ήταν ο «δεκαπενταετής πλοίαρχος» που του ανήκει ο κόσμος -είτε είναι αστόπαιδο είτε είναι απόπαιδο- παιδί της εργατικής τάξης και των άλλων απόκληρων, αλλά πάντα παιδί ενός πατέρα και μιας μητέρας
αλλοίμονό τους! Ω, ναι, ήξεραν ότι «γέννησαν θνητόν» αλλά ήταν ανάγκη να τους αφανίσει ο χάρος την ψυχή για να τους το επιβεβαιώσει;
Εγινε φόνος, αναίτιος, εν ψυχρώ και πήρε η Αθήνα φωτιά. Μετά η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο, η Κομοτηνή και οι καρδιές μας. Φωτιά δίκαιη!
Που εκφράζει όλους αυτούς τους πρίγκιπες πιτσιρικάδες, που τους αφήκανε χωρίς προσδοκίες, που τους φτιάξανε μάντρες για δουλειά με 500-700 ευρώ, που ύστερα από δέκα χρόνια θα τα κάνουν 850, που τους φτιάξανε μαντριά-κανάλια στην τηλεόραση να βλέπουν αηδίες, που τους καταδικάσανε στην ανεργία, στην ευέλικτη εργασία
που τους δουλεύουνε
τους έχουνε φορτώσει ένα κάρο μπαρούφες.
Κι ανάψαν τα τοπία! Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε;
Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;
Αδικο να χάνει έτσι το δίκιο του ο σύντροφός σου της διπλανής πόρτας, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια γειτονιά, της ίδιας τάξης με σένα βιοπαλαιστής. Εκτός κι αν δεν νοιάζεσαι για το δίκιο του σκοτωμένου, ούτε για το δίκιο του βιοπαλαιστή, αλλά μόνον για τη δικιά σου την αυτοεπιβεβαίωση -ότι εσύ καλά τα λες, αλλά αυτή η κουφάλα η σιωπηλή πλειοψηφία δεν σε ακούει-κάψ' τη! Μένω στο πένθος.
Βγήκε χθες ο κ. Πρωθυπουργός κι εξέφρασε τη λύπη του. Δήλωσε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «η πολιτεία θα πράξει, όπως οφείλει, ό,τι είναι δυνατόν ώστε η χθεσινή τραγωδία να μην επαναληφθεί». Δηλαδή δεν θα ξαναπυροβολήσουν μπάτσοι Τσιγγάνο στο σβέρκο είτε μέσα είτε έξω απ' το ντατσούν; δεν θα ξανακατεβάσουν τα βρακιά μετανάστη να τον κατουρήσουν εν Μέση Οδώ οι θαυμαστές της μπατσανδρείας; δεν θα ξανακυνηγήσουν φτωχοδιάβολο έως θανάτου από... γκρεμοτσάκισμα; δεν θα ξανακινηθούν ζαρντινιέρες εναντίον φοιτητών να τους πλακώσουν στο ξύλο; Σίγουρο;
Ο φόνος αυτός είναι πολιτικός φόνος.
Τον διέπραξε μια χώρα ξεχαρβαλωμένη. Δηλαδή η κυβέρνησή της.
Οπου οι ευθύνες πάντα διαχέονται. Οπου η μαζική εθνική μας ψυχανάλυση από τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς κάθε βράδυ στις οκτώ είναι η μόνη μας διακυβέρνηση. Οπου η επικοινωνιακή αντιμετώπιση είναι το καλύτερο που μπορούμε να
επιδείξουμε σε μια χώρα που σπάνε τα σπυριά της το ένα μετά το άλλο και κάθε υπόθεση «κλείνει» με το ξέσπασμα μιας άλλης. Οι υποκλοπές έκλεισαν την υπόθεση Σινούκ, τις υποκλοπές οι φωτιές, τις φωτιές
η υπόθεση Ζήμενς, τη Ζήμενς το Βατοπέδι, το Βατοπέδι ο φόνος κι αύριο Κύριος οίδε (πιθανόν και ο κ. Καρχιμάκης) τι μας ξημερώνει, σε όσους δηλαδή θα ξημερώσει, αν δεν μας φάει λάχανο ο μπάτσος που μας φυλάει, αν δεν μας κάψει ο αυτόκλητος σωτήρας μας, αν δεν πάθουμε εγκεφαλικό από τους τηλεοπτικούς μας μαϊντανούς κι αν
δεν επινοήσουν τα γκόλντεν μπόις κάποιο ακόμα τοξικό κόλπο για το καλό τους.
..................................
Εχουν αποξενωθεί οι πολίτες απ' την πολιτική. Κι απ' όσους απέμειναν, το πολύ κοπαδίτες κι οπαδοί του δικομματισμού οι περισσότεροι, διχασμένοι μεταξύ τους οι αριστεροί -τι μένει;
Φόνοι και φωτιές. Φθόνος και φόβος.
«Κλέφτες κι αστυνόμοι», μια φάρσα που υποκαθιστά και ευτελίζει την τραγική μας πραγματικότητα...
Posts
No comments:
Post a Comment