25;;; Σίγουρα;;;

Τον τελευταίο καιρό συζητάω με φίλους και προβληματίζομαι για το πώς έχουμε φτάσει 24-25 χρονών άνθρωποι πολλές φορές να μην έχουμε όρεξη ούτε να βγούμε από το σπίτι...Σίγουρα φταίμε εμείς οι ίδιοι γιαυτό αλλά θεωρώ πως πολλές φορές οδηγούμαστε από την ίδια μας την καθημερινότητα σε μία ηλίθια αδράνεια και σαν μερικές φορές να βαριόμαστε να την αλλάξουμε!
Δεν θέλω να ρίξω καμιά ευθύνη στους "άλλους" και στο πώς αυτοί ορίζουν κατα κάποιον τρόπο τη ζωή μας, γιατί εμείς οι ίδιοι πρέπει να πάρουμε τα ινία στα χέρια μας! Τέλος οι δικαιολογίες και οι δισταγμοί, μόνοι μας ορίζουμε τον κόσμο μας, μόνοι μας ορίζουμε το μέλλον μας και πρέπει όλοι να ξυπνήσουμε πρίν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.
Καμιά ανοχή σε όλους αυτούς που υποτιμώντας τη ζωντάνια και τα όνειρά μας βολεύονται πίσω από τη δική μας απραξία!
Είμαστε νέοι άνθρωποι, 20, 25 χρονών και έχω την αίσθηση οτι έχουμε χρεός απέναντι όχι μόνο στούς εαυτούς μας αλλά και στην ίδια την κοινωνία, στον ίδιο μας τον τόπο να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση σήψης και αδιαφορίας που επικρατεί γύρω μας...
Ας μη δικαιολογούμαστε πίσω από τις ατέλειωτες ώρες διαβάσματος ή δουλειάς, ας μην αναπαυόμαστε στα 700 ευρώ που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη και ας χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα προσόντα- που είναι σίγουρα πολλά- για να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν. Μόνο έτσι, ακόμα και αν δεν αλλάξουν όλα θα μπορούμε να λέμε οτι πολεμήσαμε κάτι πολύ ισχυρό και δυνατό..Τον ίδιο μας τον "κακό" εαυτό...Αυτόν τον κακό εαυτό που μας πηγαίνει πίσω, που μας απομονώνει τον έναν απ'τον άλλο και που αφήνει να ορίζουν τη ζωή μας κάποιοι που δεν έχουν ιδέα για τα όνειρα και τισ ικανότητές μας...