Μαυρομιχάλη & Βουλγαροκτόνου γωνία...

Μαυρομιχάλη & Βουλγαροκτόνου γωνία. Αρχές 1900…Ένα μικρό μανάβικο, στο βάθος καρβουνιάρικο και κάπου ανάμεσα ένα μικρό μπακάλικο που σερβίρει και κανένα κρασάκι που και που…

Τα χρόνια περνούν και γύρω στο ’27- θυμούνται οι παλιότεροι- ο κυρ Ανδρέας φτιάχνει ένα μικρό ταβερνάκι και του δίνει το όνομα «Η ΑΝΔΡΟΣ», Ανδριώτης καθώς ήταν. Κρασάκι & κουβεντούλα για τους γείτονες της Νεάπολης…

Κάπου στο ’37, το μαγαζί το παίρνει ο Ζαρλάς και του δίνει το όνομα «Η ΛΕΥΚΑ», χάρις σένα δέντρο που βρισκόταν έξω από την πόρτα. Ταβέρνα η ΛΕΥΚΑ λοιπόν, ένα όνομα που έμεινε μέχρι & σήμερα…Η αυλή με την κληματαριά, τα βαρέλια με το κρασί και οι παρέες με τα γέλια και τις φωνές… Φοιτητές, καλλιτέχνες και κάθε λογής άνθρωποι σε καιρούς άλλοτε χαρούμενους και άλλοτε δύσκολους…

Από τη δεκαετία του ’70 κι έπειτα την ταβέρνα παίρνει ο κυρ Βασίλης… Η κληματαριά και τα βαρέλια παραμένουν…Οι παρέες δεν φεύγουν ποτέ… Ίσως εναλλάσσονται καθώς περνούν τα χρόνια…

Και είναι τόσο περίεργο μαζί και ωραίο…Οι παππούδες μας εδώ, οι γονείς μας και οι φίλοι τους εδώ σαν παιδιά , φοιτητές…Κι εμείς οι νέοι να’ μαστε πάλι εδώ . Κάτω από την ίδια κληματαριά, δίπλα από τα ίδια βαρέλια, ανάμεσα στους ίδιους τοίχους… Εδώ και οι παρέες, οι φίλοι, με τα γέλια, τους έρωτες, τη θλίψη, τη χαρά…

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την ταβέρνα στο πέρασμα του χρόνου…

Τα ανοίγω και διαπιστώνω πως η ομορφιά, η ζεστασιά, η απλότητα και τα σημάδια μιας εποχής που πέρασε είναι ακόμη εδώ…

Για να φιλοξενήσουν παρέες & παρέες, γενιές & γενιές….

Πρίν από κάποια χρόνια έγραψα το παραπάνω κείμενο προσπαθώντας σε λίγες γραμμές να συμπυκνώσω την ιστορία αυτής της μικρής ταβέρνας στο κέντρο της Αθήνας που για μένα είναι ένα κομμάτι της οικογένειας μου...Και όπως διαπίστωσα στην πορεία έχει αποτελέσει κομμάτι στις ζωές και άλλων...Και μαζί με αυτή την ταβέρνα το πρόσωπο ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου στη ζωή μου...Του παππού μου...

Και ξέρεις....Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο, που σημαίνει τόσα πολλά για σένα, που έχει μεγάλο μερίδιο στο χαρακτήρα που διαμόρφωσες και σε αυτό που έγινες τελικά, να υπάρχει στις αναμνήσεις τόσων ανθρώπων...Ανθρώπων που ποτέ σου δεν ήξερες, που γνωρίζεις τυχαία στη καθημερινότητά σου...
Αυτός ο τόσο δικός σου άνθρωπος, που για σένα είναι κάτι το καθημερινό, που υπάρχει στις περισσότερες αναμνήσεις και εικόνες σου ως παιδί και που είναι ένα κομμάτι της ίδιας σου της ύπαρξης να έχει αφήσει το στίγμα του στις ζωές άλλων ανθρώπων...Να είναι η ανάμνηση της νιότης τους, ένα σημείο αναφοράς του παρελθόντος τους...
Αυτό είναι για μένα ο παππούς μου...Ο κυρ-Βασίλης αυτής της μικρής αλλά ανθεκτικής στο χρόνο ταβέρνας στη Μαυρομιχάλη....
Αυτός ο δικός μου άνθρωπος φαίνεται ότι τελικά ανήκει και σε άλλους...Αποτελεί μέρος και των δικών τους αναμνήσεων...Και πραγματικά το λιγότερο που μπορώ να πώ είναι πως είμαι πολύ περήφανη γι'αυτό....