Φοβάμαι - Μ.Αναγνωστάκης

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό». Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις». Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μαυρομιχάλη & Βουλγαροκτόνου γωνία...

Μαυρομιχάλη & Βουλγαροκτόνου γωνία. Αρχές 1900…Ένα μικρό μανάβικο, στο βάθος καρβουνιάρικο και κάπου ανάμεσα ένα μικρό μπακάλικο που σερβίρει και κανένα κρασάκι που και που…

Τα χρόνια περνούν και γύρω στο ’27- θυμούνται οι παλιότεροι- ο κυρ Ανδρέας φτιάχνει ένα μικρό ταβερνάκι και του δίνει το όνομα «Η ΑΝΔΡΟΣ», Ανδριώτης καθώς ήταν. Κρασάκι & κουβεντούλα για τους γείτονες της Νεάπολης…

Κάπου στο ’37, το μαγαζί το παίρνει ο Ζαρλάς και του δίνει το όνομα «Η ΛΕΥΚΑ», χάρις σένα δέντρο που βρισκόταν έξω από την πόρτα. Ταβέρνα η ΛΕΥΚΑ λοιπόν, ένα όνομα που έμεινε μέχρι & σήμερα…Η αυλή με την κληματαριά, τα βαρέλια με το κρασί και οι παρέες με τα γέλια και τις φωνές… Φοιτητές, καλλιτέχνες και κάθε λογής άνθρωποι σε καιρούς άλλοτε χαρούμενους και άλλοτε δύσκολους…

Από τη δεκαετία του ’70 κι έπειτα την ταβέρνα παίρνει ο κυρ Βασίλης… Η κληματαριά και τα βαρέλια παραμένουν…Οι παρέες δεν φεύγουν ποτέ… Ίσως εναλλάσσονται καθώς περνούν τα χρόνια…

Και είναι τόσο περίεργο μαζί και ωραίο…Οι παππούδες μας εδώ, οι γονείς μας και οι φίλοι τους εδώ σαν παιδιά , φοιτητές…Κι εμείς οι νέοι να’ μαστε πάλι εδώ . Κάτω από την ίδια κληματαριά, δίπλα από τα ίδια βαρέλια, ανάμεσα στους ίδιους τοίχους… Εδώ και οι παρέες, οι φίλοι, με τα γέλια, τους έρωτες, τη θλίψη, τη χαρά…

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την ταβέρνα στο πέρασμα του χρόνου…

Τα ανοίγω και διαπιστώνω πως η ομορφιά, η ζεστασιά, η απλότητα και τα σημάδια μιας εποχής που πέρασε είναι ακόμη εδώ…

Για να φιλοξενήσουν παρέες & παρέες, γενιές & γενιές….

Πρίν από κάποια χρόνια έγραψα το παραπάνω κείμενο προσπαθώντας σε λίγες γραμμές να συμπυκνώσω την ιστορία αυτής της μικρής ταβέρνας στο κέντρο της Αθήνας που για μένα είναι ένα κομμάτι της οικογένειας μου...Και όπως διαπίστωσα στην πορεία έχει αποτελέσει κομμάτι στις ζωές και άλλων...Και μαζί με αυτή την ταβέρνα το πρόσωπο ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου στη ζωή μου...Του παππού μου...

Και ξέρεις....Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο, που σημαίνει τόσα πολλά για σένα, που έχει μεγάλο μερίδιο στο χαρακτήρα που διαμόρφωσες και σε αυτό που έγινες τελικά, να υπάρχει στις αναμνήσεις τόσων ανθρώπων...Ανθρώπων που ποτέ σου δεν ήξερες, που γνωρίζεις τυχαία στη καθημερινότητά σου...
Αυτός ο τόσο δικός σου άνθρωπος, που για σένα είναι κάτι το καθημερινό, που υπάρχει στις περισσότερες αναμνήσεις και εικόνες σου ως παιδί και που είναι ένα κομμάτι της ίδιας σου της ύπαρξης να έχει αφήσει το στίγμα του στις ζωές άλλων ανθρώπων...Να είναι η ανάμνηση της νιότης τους, ένα σημείο αναφοράς του παρελθόντος τους...
Αυτό είναι για μένα ο παππούς μου...Ο κυρ-Βασίλης αυτής της μικρής αλλά ανθεκτικής στο χρόνο ταβέρνας στη Μαυρομιχάλη....
Αυτός ο δικός μου άνθρωπος φαίνεται ότι τελικά ανήκει και σε άλλους...Αποτελεί μέρος και των δικών τους αναμνήσεων...Και πραγματικά το λιγότερο που μπορώ να πώ είναι πως είμαι πολύ περήφανη γι'αυτό....

Εξάρχεια: Η γετονιά σύμβολο - Η συνοικία το όνειρο

Από το Epirusgate.blogspot.com

Γράφει ο Μήτσος Μητσάρας

Φίλε Κιτσάρα, ίσως και να έχεις δίκιο. Πρέπει να κόψω το ζάπινγκ στην ΤιΒι. Γιατί ναι μεν τις περισσότερες φορές, με κάνει να γελάω με τις καρικατούρες πολιτικούς & δημοσιογράφους, που παρελάζουν στα γυάλινα (τοπικά- κεντρικά)Μ.Μ.Ε.(μέσα μαζικής εξαπάτησης) αλλά μία στο τόσο, με κάνουν και να μελαγχολώ, να αναπολώ, ακόμα και να ακροβατώ επικίνδυνα. Αυτό έπαθα και τις τελευταίες μέρες, όταν έπεσα πάνω στην εκπομπή "Η μηχανή του Χρόνου" της ΝΕΤ, με αφιέρωμα στα Εξάρχεια.Χάθηκα στο χωροχρόνο των Εξαρχείων, ζαλίστηκα με τις γλυκόπικρες μυρωδιές-αναμνήσεις της Καλλιδρομίου, άρχισα να συνομιλώ και να παραμιλάω, με τους τοίχους της Βαλτετσίου και της Αραχώβης, γιατί πράγματι όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος στην εκπομπή "Τα Εξάρχεια μιλούσαν με τους τοίχους" και το χειρότερο είναι ότι τα τελευταία μερόνυχτα, η φιγούρα του Νικόλα του Άσιμου, στοιχειώνει την καθησυχασμένη μου καθημερινότητα. Ο Άσιμος των Εξαρχείων, ο στιχουργός, ο τραγουδοποιός, ο φιλόσοφος, ο φευγάτος, ο αλλαφροϊσκιωτος, που πότε μας έκανε να γελάμε, πότε μας προβλημάτιζε, πολλές φορές πυροδοτούσε τις συζητήσεις μας και ίσως κάποιες φορές και να μας φόβιζε. Όχι βέβαια με την παρουσία του, αλλά με την αλήθεια που διακρίναμε πίσω από τα αλλοπαρμένα λόγια του. Ένα αερικό που ψυχανεμίζονταν την αηδία αυτού του κόσμου και τελικά πέθανε, όπως πέθανε, μάλλον από αηδία.Το φάντασμα των Εξαρχείων είπαν για το Άσιμο, ο Πρίγκηπας των Εξαρχείων είπαν για τον Σιδηρόπουλο, κάπου έχω διαβάσει για το Μαγιακόφσκι της Πλατείας των Εξαρχείων, πως είπαν για την Κατερίνα Γώγου. Εγώ θα πω, χρησιμοποιώντας τους στίχους του Καρυωτάκη ότι "Σύμβολα εμείνανε καιρών, που απάνω μας βαραίνουν, άλυτοι γρίφοι που μιλούν, μονάχα στον εαυτό τους".
Τα Εξάρχεια και τα σύμβολά τους λοιπόν, η γειτονιά των ασυμβίβαστων, αλλά και των δικών μας νεανικών χρόνων. Η γειτονιά των ιδεολογικών συγκρούσεων, των πνευματικών αναζητήσεων, των προσωπικών μας νεανικών φαντασιώσεων, της ελεύθερης διακίνησης των απόψεων, των ζυμώσεων, του έρωτα και της επανάστασης. Όλα μαζί και όλοι μαζί εκεί, σ΄ ένα πολύχρωμο καναβάτσο. Οι Κνίτες, οι ορθόδοξοι μαρξιστές, οι Ρηγάδες, οι τροτσκιστές, οι αριστεριστές, οι αναρχικοί, οι ........, οι........ακόμα κι αυτοί οι πρώιμοι Πασπίτες Σοσιαλιστές. Αυτοί που στα τέλη της δεκαετίας του 70 και μέχρι αρχές του 80, έψαχναν ακόμα για τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό που τους έταξε ο Ανδρέας και που είχαν ακόμα "κούτελο" να αναμετρώνται "τρία κλικ αριστερά". Και ξαφνικά η σιωπή, το δέος, όταν αθόρυβα και διακριτικά, βάραινε πάνω μας η εμβληματική φιγούρα του Λεωνίδα Κύρκου.Όλοι μαζί λοιπόν, μπορούσαν να συνυπάρχουν, σ΄αυτό το περιβόλι των Εξαρχείων και οι Ροκάδες και οι ρεμπέτες. Ο Γκολές, ο Στέλιος Βαμβακάρης και κάτω απ΄το Λυκαβητό, ο γνωστός σήμερα Μπάμπης Τσέρτος, που κάποιοι σταθήκαμε τυχεροί και "φίλο στο φίλο", "σπίτι σε σπίτι", τον ακούσαμε χωρίς μικρόφωνα, σ΄εκείνα τα αξέχαστα γλέντια, που στήνονταν στο "πιτς-φυτίλι".Χωρίς συνεννόηση, χωρίς ραντεβού (ούτε σταθερό δεν μας χρειαζόταν τότε, πόσο μάλλον το κινητό τηλέφωνο). Δεν χρειαζόταν, πεταγόσουν για τσιγάρα, για κάποιες σημειώσεις, κι ούτε ήξερες που θα ξημερωθείς, με χορό και τραγούδι, με μια κιθάρα, 10-20 άτομα, σε μιά κουτσουλιά δωμάτιο, με μόνη διακόσμηση βέβαια, την αφίσα του Τσε.Θεέ μου, η μηχανή του χρόνου, αρνείται να με γυρίσει στο σήμερα. Περπατάω στο δρόμο με τις μουριές, ονειρεύομαι κάτω από το στοιχειωμένο σπίτι του Λαπαθιώτη,(άραγε υπάρχει ακόμα;), μυρίζω αγιόκλημα και γιασεμί στο VOX, καρδιοχτυπώ- ερωτεύομαι στο λόφο του Στρέφη, πίνω καφέ στο Μουσείο, γελάω ξεγνοιαστά μ΄ ένα πιτόγυρο στο χέρι, απ΄ του Κάβουρα και τρικλίζοντας παλεύω να βγω απ΄την υπόγα του Καϊξή, να κατέβω τα ξύλινα σκαλιά του Ταξιμιού.
Φυσικά τα Εξάρχεια δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και το περιθώριο, ήταν και ναρκωτικά, απ΄ την αντίπερα όχθη. Σύμπαντα παράλληλα, που ευτυχώς για μας, δεν τέμνονταν ποτέ. Απλά αυτή η θρυλική πλατεία των Εξαρχείων, μας χώραγε όλους. Κι αυτούς και τους άλλους κι εμάς.Εμάς που ατέλειωτα βράδια, μας αφύπνιζε ο Μάρξ, μας συντρόφευε ο Μπρεχτ , μας μπέρδευε ο Νίτσε, ο Καστοριάδης, που ψάχναμε τη δική μας κοσμοθεωρία, Στην Ασκητική του Καζαντζάκη. Μέσα στην αυλή του κυρ- Βασίλη στη Μαυρομιχάλη, στο "Μοναστήρι", που με τα φοιτητικά κουπόνια, χορταίναμε και την βιολογική μας πείνα, τουλάχιστον τις 4-5 πρώτες μέρες του μήνα. Η άλλη πείνα της ψυχής, αχόρταγη πάντα. Και βέβαια ως μικροαστικά παιδιά πάντα και φοβισμένα χωριατόπουλα, ξεδιψούσαμε την επαναστατικότητά μας, παρακολουθώντας από μικρή απόσταση τα δρώμενα στις λογιών καταλήψεις, όπως αυτή τη θρυλική του Χημείου, περιμένοντας πότε θα ξεχαρμανιάσουν τα ΜΑΤ, κυνηγώντας κι εμάς τους απ΄έξω, έτσι για να παίξουμε κι εμείς για λίγο το " κλέφτες κι αστυνόμοι". Και μέσα σ΄ όλα αυτά ασθμαίνοντας τρέχαμε να προλάβουμε και το Διοικητικό του Πάκη (από τότε μεγάλο "αγγούρι" ο τύπος ) στη Σόλωνος, τη Γλωσσολογία του Μπαμπινιώτη στην Ιπποκράτους, τα υδρογόνα και τους άνθρακες στη Ναυαρίνου, τη μικρο & μακροοικονομία στην Α.Σ.Ο.Ε., τη Μηχανική στο Μετσόβειο .............
Λες και ήταν χθες. Και προς τα τέλη του 80 , οι δικαιολογίες(πτυχίο- ξένη γλώσσα- ψιλοδουλειές)εξαντλήθηκαν, ένας- ένας, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (τόπο του). Λες και ήταν χθες, που νανουριστήκαμε με το μύθο της γενιάς του Πολυτεχνείου, αποκοιμηθήκαμε μετά καλά και ξυπνήσαμε σήμερα, αν ξυπνήσαμε, χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε από πάνω μας η δεκαετία του 90, που μας πήγε εκσυγχρονιστικά, με το Σημίτη αρχηγό και καβαντζάραμε και το τέλος του 2000, με τον καταλληλότερο το δεξιό. Παρακολουθώντας τα κότερα, τις βίλες, τα σουξέ του Σάκη, τα πολυτελή Ι.Χ., τις πιστωτικές κάρτες, το βρώμικο χρήμα να αλλάζει χέρια (δεξιά- κεντρώα- αριστερά) κάτω απ΄το τραπέζι, πάνω απ΄το τραπέζι, πάνω απ΄ τα κεφάλια μας, απροκάλυπτα, ξετσίπωτα.Κι ήρθε προχθές "η μηχανή του Χρόνου", να μου θυμίσει με τη γειτονιά των Εξαρχείων, να κάνω τον απολογισμό μου, και δικαστήριο με τον εαυτό μου. 'Εκανα συμβιβασμούς, προσωπικούς-επαγγελματικούς-κοινωνικούς, μικρούς-μεγάλους, αλλά ευτυχώς τα χέρια μου είναι καθαρά, ευτυχώς το ψωμί μου δεν το χρωστάω σε καμιά κατουρημένη ποδιά, και θέλω να πιστεύω ότι χάρη σ΄εκείνα τα χρόνια της νιότης στα Εξάρχεια, που ασυνείδητα μας διαμόρφωναν, μπορώ "να κρατώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο" κι " αν την ζωή μου δεν μπόρεσα να την κάνω όπως ήθελα, προσπάθησα όμως όσο μπορώ να μην την εξευτελίζω". -

Υστ. 1 - " Τα Εξάρχεια είναι παντού, είναι κίνημα λαού"
Υστ. 2- Αφιερωμένο στον Κιτσάρα, που απ΄ ότι καταλαβαίνω, είναι νεώτερης φουρνιάς, αλλά παλιάς καλής κοπής.
Υστ. 3- Αφιερωμένο στους παλιούς φίλους, που κάποιες φορές ένιωθα, ότι το σπίτι μου, τελεί υπό κατάληψη.

Δεν ξέρω ποιός είναι ο δημιουργός του παραπάνω κειμένου, τί ηλικία έχει ( σίγουρα φαίνεται να είναι της γενιάς του μπαμπά μου αν κρίνω από αυτά που γράφει )..Το μόνο σίγουρο είναι οτι διαβάζοντας το κείμενό του ένιωσα μέσα μου ένα συναίσθημα όμορφο και ζεστό, ίσως και μια περίεργη μελαγχολία, και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...

Remember remember the 6th of December....

Σίγουρα όλοι θυμόμαστε τί έγινε πριν από ένα χρόνο στις 6 Δεκέμβρη...
Ο καθένας πιθανώς για τους δικούς του λόγους...
Το τραγικό γεγονός όμως εκείνο τα βράδυ κανείς δεν το περίμενε...Όλοι αμέριμνοι στην καθημερινότητά μας δεν μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε το σημείο εκείνο στο οποίο θα έφτανε η αυθαιρεσία αυτού του κράτους...Ενός κράτους που χρόνια τώρα αφήνει συνειδητά τη νέα γενιά στο περιθώριο για να ικανοποιήσει τα "μεγαλεπίβολα"σχέδιά της...Τη νέα γενιά που είναι "βολεμένη"και αδιάφορη για τον κόσμο γύρω της, όπως κάποιοι νομίζουν...
Και όμως πέρυσι τέτοια εποχή αυτή η νέα γενιά τους έκανε όλους ξαφνικά να αναρωτιούνται (μπορεί για λίγες μέρες ίσως) τί έχουν κάνει στραβά...Τί ήταν αυτό που ξαφνικά οδήγησε χιλιάδες νέους σε μία πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια εκδήλωση θυμού και αγανάκτησης...
Και μετά πό λίγο καιρό....τίποτα...
όλοι επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους σαν αυτό που συνέβει να ήταν σκηνή από μια ταινία...
Και ξεχάσανε...Όπως συνήθως συμβαίνει...
Και τώρα πάλι που πλησιάζουν οι μέρες ξαναθυμήθηκαν...
Και ετοιμάζονται να αναλύσουν, να εξηγήσουν και να αναρωτηθούν...
Και μετά πάλι θα ξεχάσουν...

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν ξεχνούν...
Είναι αυτοί που καθημερινά βλέπουν τα όνειρά τους να "σκοτώνονται" εν ψυχρώ...τις αξίες τους να βρίσκουν αδιέξοδα...
Αυτοί που δίνουν κάθε μέρα μάχη για να επιβιώσουν μέσα σε μια κοινωνία που "κατασπαράζει" σαν αχόρταγο θηρίο τις ιδέες και τα θέλω τους...
Για όλους αυτούς η φλόγα που άναψε πέρυσι το Δεκέμβρη δεν έχει σβήσει ακόμα...
Για όλους αυτούς η αυριανή μέρα είναι μέρα μνήμης και σκέψης...

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και μεγάλα...
Τα γεγονότα μίλησαν από μόνα τους...
Ας αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του...
Ας κάνει ο καθένας τη δική του εσωτερική κριτική και μετά τα ξαναλέμε...


Related posts:
Στους γονείς της "γενιάς των 700€"
Τίποτα δεν πάει χαμένο...
Ντροπή...

Ωραίο άρθρο

Ένα ωραίο άρθρο από το Βήμα σήμερα και τη Λώρη Κέζα... Ρίξτε μια ματιά!

Η βραδύτητα ως επιλογή ζωής

Μία από τα ίδια...

Όσο πράσινο έμεινε μετά τις πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων στην Αθήνα κάποιοι βάλθηκαν να το αποτελειώσουν με μανία... Τί μπορούμε να πούμε; Η θλίψη για τη φύση που καταστρέφεται, για τα σπίτια που καίγονται μα πάνω απ όλα η οργή και η αγανάκτηση για την ασέβεια πρός το περιβάλλον και πρός τον άνθρωπο...

Σε μία πόλη σαν την Αθήνα με περίπου 3 τ.μ. να αντιστοιχούν σε κάθε κάτοικο (από τα χαμηλότερα ποσοστά σε ολόκληρη την Ευρώπη) κάποιοι έχουν βαλθεί να μας στερήσουν τελείως αυτή τη μικρή "πολυτέλεια"... Και εμείς κοιτάμε όλοι ανύμποροι να αντιδράσουμε...
Η μανία της φωτιάς και αυτών που άθελά μας αποφασίζουν για τη μοίρα της πόλης μας, μας ξεπερνά όλους...

Όπως φαίνεται μυαλό δεν βάζουμε...

Δεν με ενδιαφέρει ούτε η εικόνα της χώρας στην Ευρώπη και τον κόσμο, ούτε τα πολιτικά παιχνίδια πίσω από τα γεγονότα...

Με ενδιαφέρει μόνο που σε λίγα χρόνια αυτή η όμορφη πόλη ( τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε όσους την αγαπάμε ) δεν θα μπορεί να είναι βιώσιμη...

Ντροπή μόνο! Τίποτα λιγότερο...

I m back!

Δeν μπορώ να καταλάβω τί ήταν αυτό που για τόσο καιρό δεν με άφηνε να κάνω log in στον λογαριασμό του blogger! Δεν ξέρω αν έχει τύχει σε κανέναν αλλά είναι πολύ εκνευριστικό!! Όπως και να έχει δεν ήταν στο...χέρι του τελικά! I m back και θα μείνω( σαν απειλή ακούγεται!! )

Earth Hour 2009 ( Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ)

Στις 20:30 το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009, πόλεις και χωριά σε ολόκληρο τον κόσμο θα σβήσουν τα φώτα τους για μία ώρα – την Ώρα της Γης – στέλνοντας ένα δυνατό παγκόσμιο μήνυμα ότι όλοι μαζί μπορούμε να δράσουμε ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη.
Κατά τη διάρκεια της Ώρας της Γης 2009, που ελπίζουμε πως θα είναι το μεγαλύτερο συμμετοχικό γεγονός στον κόσμο, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε περισσότερες από 1000 πόλεις θα σβήσουν τα φώτα τους, στέλνοντας ένα μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου λίγους μήνες πριν την Παγκόσμια Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη το 2009, ότι χρειαζόμαστε τη δέσμευσή τους για δράσεις που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, για το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο όφελος του πλανήτη.

Το πρώτο βήμα είναι τόσο εύκολο όσο το να σβήσετε ένα φως. Ενθαρρύνοντας ολόκληρες πόλεις να κάνουν το ίδιο απλό πράγμα, για μία μόνο ώρα, στέλνουμε ένα δυνατό μήνυμα στον κόσμο για την επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και δείχνουμε ότι είναι δυνατόν ο κάθε ένας από εμάς να κάνει τη διαφορά.

Η Ώρα της Γης ξεκίνησε σε μία πόλη, σε μία χώρα το 2007, όταν περισσότερα από 2,2 εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις στο Σίδνεϋ έσβησαν τα φώτα τους γιαμία ώρα το Σάββατο 31 Μαρτίου 2007. Μόλις ένα χρόνο μετά, η Ώρα της Γης άγγιξε 370 πόλεις σε περισσότερες από 35 χώρες και η εκστρατεία εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο κίνημα βιωσιμότητας.
Υπολογίζεται πως μεταξύ 50 και 100 εκατομμύρια άνθρωποι έσβησαν τα φώτα τους για την Ώρα της Γης το 2008. Παγκοσμίως γνωστά κτίρια και τοποθεσίες όπως η γέφυρα Golden Gate, το Κολοσσαίο, ο φωτεινός πίνακας της Coca Cola στην Πλατεία Times της Νέας Υόρκης, σκοτείνιασαν για μία ώρα. Η Ώρα της Γης 2009 θα αποτελέσει ένα μείζον κάλεσμα σε δράση, ώστε κάθε πολίτης, κυβέρνηση και επιχείρηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παίξουν το δικό τους ρόλο στην εξασφάλιση ενός περιβαλλοντικά βιώσιμου μέλλοντος. Πασίγνωστα κτίρια και μνημεία σε όλη την Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αμερική και την Ωκεανία θα σκοτεινιάσουν.

Οι άνθρωποι θα βρεθούνε για να συζητήσουν και να σκεφτούν για το μέλλον του πλανήτη μας. Σίγουρα δεν θα σώσουμε εδώ και τώρα τον πλανήτη. Μια καλή ανάσα θα του δώσουμε. Ταυτόχρονα όμως θα δώσουμε και ένα ξεκάθαρο μήνυμα που θα φθάσει σε κάθε γωνιά και σε κάθε ηγέτη της γης: η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και επιβάλλει να ενωθούμε άμεσα όλοι σε μια κοινή δράση!
Ήδη, μέσα από το εκτεταμένο Διεθνές Δίκτυο του WWF, η Ώρα της Γης 2009 διοργανώνεται σε περισσότερες από 60 χώρες και ο αριθμός αυτός μεγαλώνει καθημερινά.
Η Ώρα της Γης είναι ένα μήνυμα ελπίδας και δράσης. Φαντάσου τι μπορούμε να κάνουμε αν δράσουμε μαζί.
Έλα μαζί μας να γιορτάσουμε την Ώρα της Γης 2009!

Μελίνα...

Μια εκφραστική και ανεπανάληπτη ηθοποιός και μια πολιτικός που αγάπησε αυτή τη χώρα όσο τίποτα άλλο...
Μια υπόσχεση της δεν κράτησε μόνο..."Ποτέ την Κυριακή..."...Ήταν Κυριακή 6 Μαρτίου του 1996 όταν "έφυγε" από κοντά μας...

Κι όμως είναι στην Αθήνα....

Αναπαράγω ένα email που μου ήρθε σήμερα το απόγευμα και ήθελα να το μοιραστώ γιατί μου έκανε πραγματικά εντύπωση.....

Είναι εικόνες που ορκίζεσαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρίσκονται στα περίχωρα της Αθήνας. Κι όμως...τα περισσότερα είναι μέσα στην πόλη ή σε πολύ μικρή απόσταση από το κέντρο. Επίσης είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα που απορείς πώς δεν τα έχεις ποτέ προσέξει..

Γέφυρα Δουκίσσης Πλακεντίας

Βριλήσσια

Είναι η γέφυρα που χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να μπορεί η δούκισσα της Πλακεντίας Σοφία Λεμπρέν να μεταβαίνει στην Πεντέλη και να επιβλέπει την ανέγερση του μεγάρου της. Ανηφορίζοντας τη Λ. Πεντέλης, κάνετε αριστερά στη οδό Δουκίσσης Πλακεντίας

Πύργος Βασιλίσσης

Ίλιον, πάρκο Αντώνη Τρίτση

Πυργοειδής έπαυλη, ημιγοτθικού ρυθμού που ανακατασκευάστηκε από την Αμαλία και προσφέρθηκε γενέθλιο δώρο στον Όθωνα. Είσοδος από τη Λ. Δημοκρατίας ή τη Λ. Φυλής

Λίμνη Μπελέτσι

Ιπποκράτειος Πολιτεία

Είναι μια μικρή λίμνη που προσφέρει ταπεινά όσα και οι μεγάλες. Μετά τη Βαρυμπόμπη και το Κατσιμίδι, φτάνετε στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Στρίβετε αριστερά στην οδό Κίρκης και η μικρή αυτή λίμνη θα απλωθεί μπροστά σας και θα σας αιφνιδιάσει.

Αγία Μαρίνα

Πάρνηθα

Νομίζεις πως είσαι στο Άγιο Όρος. Στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, πίσω από το χωριό της Αυλώνας. Μέχρι την Αγία Τριάδα πηγαίνει αυτοκίνητο, μέχρι τον Προφήτη Ηλία αγροτικό σε χωματόδρομο και ως την Αγία Μαρίνα μόνο άνθρωπος. Όλα αυτά, αφού θα έχετε διασχίσει μια «μικρή Ιρλανδία», ένα πανέμορφο οροπέδιο στην αυλή της πόλης

Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή

Οδός Διδότου, Κολωνάκι

Σπουδαία προσφορά στον τόπο και στην ιστορία με τον ομορφότερο και μεγαλύτερο ιδιωτικό κήπο των Αθηνών. Επιτρέπεται η είσοδος ορισμένες μέρες και ώρες.

Καταρράκτης

Πεντέλη

Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Μπάνιο σε ποτάμι της Αττικής εν έτει 2008. Το ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι εκεί πηγαίνει αστικό λεωφορείο!

Χάος

Σούνιο (από Ανάβυσσο)

Υπάρχει και επισήμως στην Αθήνα! Ένα σπάνιο μνημείο της φύσης, η δολίνη Χάος. Ένα τεράστιο βύθισμα από κατάπτωση οροφής μεγάλου σπηλαίου που μοιάζει με των Διδύμων Αργολίδας. Χρησιμοποιείται για σεμινάρια από τους σπηλαιολόγους, με το ενδιαφέρον κάθετο κατέβασμα των 70μ.

Θολωτός μυκηναϊκός τάφος

Μενίδι, 5η στάση Κόκκινου Μύλου

Επιβλητικός σαν αυτών των Μυκηνών, χρονολογείται από το 15ο-14ο αιώνα π.Χ. και βρίσκεται στην πλαγιά ενός τεχνητού λόφου που ανακάλυψαν οι Γερμανοί το 1879.

Κηφισός

Μενίδι

Ο πιο σημαντικός εν δυνάμει διάδρομος αέρα και δροσιάς για την Αθήνα, αν προστατευτεί και αναδειχθεί. Γεφύρι με το μονόγραμμα του Γεωργίου του Α', κάτω από την πολύβουη Λ. Καραμανλή!

Βοτανικός Κήπος Αλεξάνδρου Διομήδους

Ιερά Οδός 401, Χαϊδάρι

Και όμως διαθέτουμε το μεγαλύτερο βοτανικό κήπο της ανατολικής Μεσογείου!

Στους γονείς της "γενιάς των 700€"

Μας μεγαλώσατε σωστά....Μας μάθατε να αναγνωρίζουμε την αδικία και να την πολεμάμε....μας δώσατε αξίες και μας μάθατε να αγωνιζόμαστε για το δίκιο...το δικό μας και του συνανθρώπου μας...φροντίσατε να μη μας λείψει τίποτα από τα πολλά που σας έλειπαν εσάς όταν ήσασταν στην ηλικία μας...Στερηθήκατε πολλά για να μορφωθούμε και να γίνουμε άνθρωποι με παιδεία...Τα αναγνωρίζουμε όλα αυτά...Όπως αναγνωρίζουμε και τους αγώνες σας όταν ήσασταν εσείς 20 και 25 χρονών άσχετα αν εσείς μέσα στη δίνη της καθημερινότητας πολλές φορές ξεχνάτε....

Όμως μέχρι εκεί.

Αυτός ο αγώνας είναι ο δικός μας αγώνας.
Ο αγώνας μας ενάντια σε αυτό τον καλά "κουρδισμένο"(;) κόσμο που μας παραδίνετε...
Είναι ο αγώνας των παιδιών σας, της γενιάς των 700 €... Της γενιάς που μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα...

Και όμως της λείπει κάτι πολύ σημαντικό...Η ελευθερία της επιλογής...Της επιλογής να ζεί όπως αυτή ορίζει...
Σταματήστε να προσπαθείτε να αναλύετε τα πάντα από τη δική σας οπτική γωνία...Δείτε μέσα από τα δικά μας μάτια...Ίσως τελικά να μην ζούμε στον κόσμο που ονειρευόσασταν να μας αφήσετε ως παρακαταθήκη...

Δεν έχετε πάντα δίκιο...Δεν είναι ο λόγος σας ενάντια στον δικό μας...Έχουμε κι εμείς μια άποψη που πρέπει να σεβαστείτε.

Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα και οι εξελίξεις μας ξεπερνούν όλους....

Στη θέση του παιδιού που χάθηκε θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, τα παιδιά σας...

Βοηθήστε μας να αλλάξουμε τον κόσμο μας σε αυτό που εμείς ονειρευόμαστε...Σε αυτόν που κι εσείς μας βοηθήσατε να ονειρευόμαστε...

Το ξέρετε και ας αρνείστε πολλές φορές να το παραδεχθείτε...

Δεν μας αξίζει αυτή η σαπισμένη κοινωνία..Δεν μας αξίζει αυτή η αδικία...

Κάντε κάτι κι εσείς όσο είναι καιρός...

Με αγάπη,

τα παιδιά σας....